Zarafa

Η Ζαράφα ήταν από τις πρώτες καμηλοπαρδάλεις που πέρασε στον Ευρωπαϊκό χώρο στις αρχές του 19^ου αιώνα. Ο Αιγύπτιος Μουχαμάντ Αλί τη δώρισε στον Κάρολο τον 10^ο της Γαλλίας, γιατί ήταν πολύ καλά φιλαράκια και τότε εξάλλου δεν υπήρχαν και υποβρύχια για να παραγγείλει κανένα που γέρνει λιγουλάκι. Το ταξίδι της Ζαράφα υπήρξε ιστορικό, εμπνέοντας μάλιστα λογοτέχνες, όπως τον Michael Allin και τη Nancy Milton, να γράψουν βιβλία πάνω στο εκπληκτικό της ταξίδι.

Για την ιστορία και μόνο του πράγματος, αξίζει να σημειωθεί ότι η Ζαράφα σε αυτή τη μεγάλη της διαδρομή από την Αίγυπτο μέχρι και το Παρίσι, πέρασε από πολλούς προορισμούς, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλεγόταν και η Ελλάδα. Στο επίπεδο των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, βέβαια, η Ζαράφα δωρίστηκε στον Γάλλο Βασιλιά μόνο και μόνο για να τον καλοπιάσουν οι Τούρκοι για να αλλάξει τη στάση του απέναντι στην ελληνική επανάσταση, προς ένα πιο δυσμενή σαφώς τρόπο. Τώρα τι σκατά μίζα θα μου πεις είναι μια καμηλοπάρδαλη! Φαίνεται θα ήταν απλός άνθρωπος ο μακαρίτης βασιλεύς, ή κάποιος πιο κακοπροαίρετος θα ισχυριζόταν ότι η καμηλοπάρδαλη ήταν απλά το ανέξοδο κερασάκι σε μια τούρτα παραχωρήσεων από την πλευρά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όποια κι αν ήταν η ορθή απάντηση, το θέμα είναι πως η Ζαράφα πέρασε όλη τη Μεσογειακή περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, και έφθασε στο κέντρο της τότε πολιτισμένης Ευρώπης, μιας και τότε βλέπεις το Βερολίνο ήταν απλά χωράφια!

Σκέφτεσαι άραγε τι θα συνέβαινε σήμερα αν η Ζαράφα έκανε το ίδιο ταξίδι; Θα έφθανε άραγε έγκαιρα στον προορισμό της, όποιος και να ήταν αυτός; Πρώτο στη σειρά των πιθανών εμποδίων θα στεκόταν σίγουρα το Δουβλίνο ΙΙ, που ανάθεμα αν την άφηνε να πάταγε το πόδι της έξω από το λιμάνι της Πάτρας. Σαν αλαφιασμένη θα έτρεχε πίσω από τα αυτοκίνητα για να χωθεί μέσα στο αμπάρι ενός ferry boat για Ιταλία, αλλά που να κρυφτείς με ένα λαιμό αεροδιάδρομο. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν έτρωγε πόρτα λόγω διεθνών συνθηκών, σίγουρα θα αντιμετώπιζε μια απεργία διαρκείας των ναυτεργατών ή των τελωνειακών, οπότε στο ίδιο κρατούμενο η δόλια. Εγκλωβισμένη σε μια χώρα που σαφώς δεν επιθυμούσε να βρίσκεται, εντός της οποία η νομιμότητά της θα ήταν συζητήσιμη. Μετά την καταδίκη λοιπόν, τι;

Στα παρελκόμενα της καταδίκης, περιττό να προσθέσω πως η ανάγκη για επιβίωση θα την ωθούσε με μαθηματική βεβαιότητα στη μαύρη εργασία, αφού η οποιαδήποτε αξίωση στο πλαίσιο της νομιμότητας θα απόβαινε μοιραία. Χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση, ζαλωμένη να κάνει μια δουλειά γαϊδουριού, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί εξωτικό αξιοθέατο σε έναν διάσημο και άρτια οργανωμένο ζωολογικό κήπο. Προφανώς, οι ανέμελες στιγμές ελευθερίας μέσα σε μια άγρια σαβάνα δεν θα ήταν καν συζητήσιμες, αφού αυτές θα είχαν φροντίσει οι πρότεροι ομοεθνείς ευεργέτες της να της τις στερήσουν, σχεδόν από γεννησιμιού.

Το μαρτύριο της σταγόνας, με πενιχρούς μισθούς κάτω από το όριο της φτώχιας, ψυχολογική κακοποίηση από τους ανούσια περήφανους γηγενείς και ολική εκμετάλλευση, θα ήταν μόνο μερικά από τα καθημερινά της βασανιστήρια. Σημειωτέο, πως αν ένα πρωί τη βρίσκαμε αλυσοδεμένη και κακοποιημένη κάπου στη Σαλαμίνα, ίσως να μην προκαλούσε και τόσο έκπληξη σε πολλούς από εμάς…

Μπορώ να πω πως πλέον είμαι χαρούμενος που η Ζαράφα πέρασε από αυτό τον τόπο την εποχή που η Ελλάδα ασχολούταν με σοβαρά θέματα, μια περίοδο που είχε ανοχή και ανάγκη στη βοήθεια από διαφορετικούς ανθρώπους, χωρίς να λείπουν και τότε, βέβαια, οι εμφύλιες αψιμαχίες. Αιγύπτια μου Ζαράφα, μακάρια σου λέω που δεν σου κλήρωσε να περάσεις σήμερα από ένα έθνος που πλέον δεν φοβάται απλά το διαφορετικό, αλλά έχει ανοίξει επίσημα, και δημοκρατικά εκλεγμένα, ιερό πόλεμο μαζί του. Χαίρομαι Ζαράφα για σένα, αλλά παράλληλα δεν μπορώ παρά να φοβάμαι γιατί δεν διαφέρουμε και τόσο αν το καλοσκεφτείς…