Φόνος

Έχω περπατήσει τρεις δεκαετίες πάνω στα ελληνικά χώματα. Έχω διανύσει εκατοντάδες χιλιομετρικές αποστάσεις. Έχω συνδιαλεχτεί με καθείς λογής ανθρώπους. Εσχάτως, καταμεσής της στρατιωτικής μου θητείας, συνειδητοποίησα ότι σε όλο αυτό το διάστημα κι ενώ εγώ υπήρχα, ένας κόσμος εκεί έξω με καθιστούσε εν τέλει, σχεδόν εκ γενετής, μειοψηφία. Θα με ρωτήσεις «ήσουν χαζός και δεν το έβλεπες»; Θα σου αποκριθώ πως σαφώς και το αφουγκραζόμουν, αλλά ήλπιζα ότι εγώ καθιστώ το μέσο και πως γύρω από μένα κινούνται απλά οι δορυφόροι μου, άλλοι αρτιότεροι, άλλοι πιο ημιτελείς. Ο εγωκεντρισμός μου δεν με άφηνε να διακρίνω το προφανές, ότι δηλαδή ο μέσος ετεροπροσδιοριζόταν.  

Λίγες μέρες πριν, η είδηση μιας δολοφονίας δεν με σόκαρε, όπως κάθε άλλη έκτακτη είδηση. Ήταν λες και ο φόνος αυτός είχε προαναγγελθεί καιρό τώρα, σε δύο εκλογικά αποτελέσματα, σε επεισόδια στους δρόμους της Αθήνας από τάγματα μαυροφορεμένων, σε δολοφονίες μεταναστών, σε επιθέσεις σε ομοφυλόφιλους, σε επαφές με μέλη του οικείου μου περιβάλλοντος που ψήφισαν ακροδεξιά οργάνωση, σε lifestyle περιοδικά, portals και κανάλια που χαριεντίζονταν με ακροδεξιά στοιχεία λες κι ήταν τα παιδιά της διπλανής πόρτας. Δεν υπάρχει ένας λόγος που ανέβασε την ακροδεξιά στην Ελλάδα. Λόγοι στάθηκαν πολλοί: πολίτες που την επέλεξαν ως έκφραση τιμωρίας στον παλαιοκομματισμό, υποστηρικτές της ακροδεξιάς που είναι εμποτισμένοι από τη μισαλλοδοξία, πολιτικοί, εμπορικοί και μιντιακοί παράγοντες που την χρησιμοποίησαν ως πόλο επιβολής κι εμπορικής εκμετάλλευσης. Το να εξηγήσεις γιατί ανέβηκε η Χρυσή Αυγή και ποια είναι τα όρια της βίας είναι δυο θέματα εν πολλοίς «φιλολογικά»! Συγνώμη για την προβοκατόρικη χρήση του όρου, αλλά θέλω να πω ότι δεν είναι φρόνιμο να ασχοληθούμε με αυτό τούτη τη στιγμή.

Έχουμε μπροστά μας ένα δεδομένο… ένα φόνο ενός πολίτη από ένα οργανωμένο μέλος της Χρυσής Αυγής! ΤΕΛΟΣ! ΔΕΔΟΜΕΝΟ! Αρχικά, ως κοινωνία οφείλουμε να συσπειρωθούμε, να συμφωνήσουμε με το αυτονόητο… καμία ανοχή… κανένα ελαφρυντικό! Έπειτα, οφείλουμε να στραφούμε στον εαυτό μας, να αποτινάξουμε από μέσα μας κάθε ψήγμα μισαλλοδοξίας. Το τέρας όπως είχε πει ορθώς ο Μάνος Χατζιδάκις είναι μέσα στον καθένα μας, κατοικοεδρεύει στο μυαλό μας και πολεμάτε μόνο με παιδεία. Η παιδεία δεν είναι αφηρημένη έννοια… είναι η ικανότητα να αποδεσμεύουμε το μυαλό μας από το σώμα μας, να μπορούμε να ξεφεύγουμε από την εγωιστική μας φύση… ΑΥΤΟ είναι παιδεία. ΤΕΛΟΣ!

Η μάχη εναντίον του φασισμού δεν θα δοθεί σε αλάνες… με μάχες σώμα με σώμα… η μάχη θα δοθεί εντός μας. Όταν ορθώσουμε το παράστημα μας πρώτα απέναντι στον εαυτό μας και έπειτα όλοι ενωμένοι απέναντι στον αδιαμφισβήτητο εχθρό. Αν την κερδίσουμε αυτή τη μάχη ΟΛΟΙ, τότε παιδιά σαν τον Παύλο δεν θα χάνονται με αυτό τον τρόπο. Την οφείλουμε αυτή τη μάχη… για την μνήμη του… για τη μνήμη όλων των προηγούμενων θυμάτων… αλλά κυρίως το οφείλουμε σε εμάς!