Myths

Οι μύθοι και τα παραμύθια έχουν χρηστικές και ψυχαγωγικές πλευρές. Από τη σύλληψη έως την εξιστόρησή και μεταλαμπάδευσή τους επιτελούν ένα διττό ρόλο, άλλοτε διασκεδαστικό κι άλλοτε διδακτικό – ενίοτε και συνεκτικό. Σε κάθε περίπτωση αποτελούν σπανίως εξολοκλήρου δείγματα του αληθινού κόσμου, αλλά ψήγματα ηθελημένων νοητικών κατασκευασμάτων με αφηγητική διάθεση και συμπυκνωμένους συμβολισμούς.

Κάθε 25^η Μαρτίου, παρέα με τον μπακαλιάρο και τη σκορδαλιά, αναλογίζομαι σε τι βαθμό έχει επηρεάσει το σημερινό meta-Νεοέλληνα ο εθνικός μύθος της παλιγγενεσίας του 1821. Ανάθεμα θα μου πεις κι αν αυτός ο έρμος και αξιοθρήνητος «απόγονος» γνωρίζει τις λεπτομέρειες του επαναστατικού αγώνα. Σπάνια θα αγχωνόταν εξάλλου για κάτι περισσότερο από τα goals που έφαγε ο Ολυμπιακός, τι θα κάνει το ερχόμενο τετραήμερο και το πόσο γαϊδούρα είναι η Μέρκελ.

Παραταύτα, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πόσο διαφορετική θα ήταν αυτή η χώρα αν αντί να κομπάζει για σχεδόν 200 σχεδόν χρόνια πάνω σε έναν εθνικό μύθο, προσπαθούσε να ξεπεράσει τα ίδια προβλήματα που την ταλάνιζαν και τότε. Υποθετικές ερωτήσεις θα σου δώσουν σαφώς υποθετικές απαντήσεις! Αν όμως οι προεστοί του τότε έγιναν μεταγενέστερα συνδικαλιστές του σήμερα – εθνοπατέρες και στις δύο των περιπτώσεων – για πόσο θα μπορούμε να βασιζόμαστε στην «καλοσύνη» των ξένων; Όχι τίποτε άλλο Μπλανς  μου, αλλά κι αυτοί οι ξένοι ιδιοτελείς άνθρωποι είναι…