Occasions

Αυτό το ιστολόγιο έχει καταλήξει να είναι ημερολόγιο καταστρώματος, σε βαθμό τόσο μάλιστα όσο δεν υπήρξε ποτέ σαφής στόχος του ιδιοκτήτη του. Έτσι, λοιπόν, για μια ακόμη φορά καταλαβαίνω ότι τα πράγματα στη ζωή σπανίως ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη γραμμική πορεία, αλλά αντίθετα πρεσάρονται διαρκώς σε μια ταλάντευση, σαν μετοχές πριν ή μετά το μεγάλο Κραχ.

Η θέα από το γραφείο μου είναι παράξενη, αφού πρακτικά είμαι στον ‘ακάλυπτο’ ενός κτηρίου και μπορώ να δω από τη μία μια φοιτητική εστία ενός κολλεγίου και από την άλλη την προέκταση του κτηρίου μου. Μια λωρίδα αέρα χωρίζει το επιχειρηματικό από το οικιστικό, και όσο κι αν αυτό φαίνεται προφανές, για κάποιον που το κοιτάει πάνω από οκτώ ώρες τη μέρα, είναι σχεδόν αφορμή αφετηρίας ολόκληρης κοινωνιολογικής μελέτης.

Βρίσκω τον εαυτό μου να νοσταλγεί την παρεΐστικη διάθεση των φοιτητών στην εστία, η οποία βρίσκεται και πιο κοντά μου, γεωγραφικά. Σαν να βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε αντίθετα στρατόπεδα. Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος επιθυμεί περισσότερο να βρεθεί στην θέση του αλλουνού. Από την άλλη, ποιος παρανοϊκός άνθρωπος θα ήθελε να θυσιάσει μια παρτίδα trivial και σκατών, για να ψάχνει αρχεία και να προετοιμάζει διαλέξεις!

Σε αυτό το περιεχόμενο εντάσσεται και η ανάγκη να γυρνάω τελευταία στην πηγή του blogging, εκεί που όλο αυτό το εγχείρημα άρχισε σε παγκόσμια κλίμακα, αντιβαίνοντας έτσι κάθε έννοια εξελικτικής πορείας. Αφορμές θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Ακόμα και έτσι, όμως, βοηθάει…