Urge

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό μου λείπουν διάφορα πράγματα. Κάθε μέρα καταλαβαίνω ότι καταστάσεις που μπορεί ακόμα και να με ενοχλούσαν στο παρελθόν, πλέον θα μπορούσα να τις αντιμετωπίσω σχεδόν ευχάριστα. Η αλήθεια είναι ότι ολοένα δεν έχω και πολύ διάθεση. Η δουλειά με κάνει να ξεχνιέμαι βέβαια, ακόμα κι αν με φορτώνει μερικές φορές με άσκοπα άγχη.

Κάθε μεσημέρι, εκεί γύρω στις δύο, λίγες ώρες πριν έρθει και η λήξη της εργάσιμης μέρας, με πιάνει μια ακαταμάχητη έλξη – σχεδόν σιγουριά – ότι ευθύς αμέσως θα βρεθώ στο εξοχικό μου με παρέα. Δεν υπάρχει εμφανής λογική εξήγηση σε αυτή την παρόρμηση, αλλιώς να μου πεις δεν θα ήταν καν παρόρμηση. Δεν νιώθω την ανάγκη να βρεθώ πίσω στην Αθήνα, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που επιθυμώ το σπίτι μου. Περισσότερο, όμως, νοσταλγώ την παραλία εκείνη με το εκκλησάκι και τον μεγάλο ευκάλυπτο. Κάπου εκεί στα βράχια, με μια ψύχρα που σε αναγκάζει να φοράς ένα μπουφάν και ένα χέρι να κρατάς δίπλα για να ζεσταθείς. Αυτή η ζέστα που γεμίζει την καρδιά σου με πληρότητα. Αυτή που νιώθω πολύ τυχερός που έχω σαν παρακαταθήκη και με κρατάει στις δύσκολες στιγμές.

Νομίζω τελικά ότι αυτή είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που θα πρέπει να αναθεωρήσω και να αλλάξω εντός μου. Το θέμα είναι ότι προς στιγμή, δεν έχω καμιά τέτοια διάθεση…