Βάρβαροι

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Δεν είμαι άνθρωπος της ποίησης, δεν θα το παίξω διανοούμενος. Με τα πεζά η σχέση μου έχει υπάρξει κάπως καλύτερη, παρότι και πάλι δεν διαβάζω όσο θα ήθελα. Εντούτοις αν για κάτι θαυμάζω την ποίηση, είναι γιατί καταφέρνει να συμπυκνώνει μέσα σε λίγες λέξεις τόσα πολλά νοήματα, τόσα που η λογοτεχνία θα ήθελε σελίδες επί σελίδων για να προσεγγίσει. Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι σε όρους σύγχρονων κοινωνικών δικτύων, η πεζογραφία είναι τα blogs, ενώ η ποίηση το twitter, αναγνωρίζοντας βέβαια εκ των προτέρων πόσο χαζή είναι αυτή η παρομοίωση.

Τις προάλλες οι παραπάνω δύο στίχοι του Καβάφη μου ήρθαν μονομιάς, σκεπτόμενος πόσο ανάγκη τελικά έχουμε τους ‘βαρβάρους’ στις δουλειές μας, στην ερωτική μας ζωή, στις παρέες μας, στον κοινωνικό μας ιστό εν γένη. Αυτοί οι τύποι αποτελούν τη ρευστή ουσία που θα συγκολλήσει την εγγενή μας αδυναμία για συνεκτικότητα. Δεν έχει σημασία αν όντως είναι ‘βάρβαροι’ ή απλά εμείς θέλουμε να τους βαφτίσουμε έτσι, τη δουλειά τους έτσι κι αλλιώς την επιτελούν άψογα και στη μία και στην άλλη περίπτωση.

Αν έχεις υπάρξει ‘βάρβαρος’, ίσως να μη γνωρίζεις τελικά ότι αυτό αποτελεί μεγαλύτερο φορτίο για τους άλλους παρά για εσένα, κι αυτό στην τελική γιατί αν έχεις καταλήξει ‘τέτοιος’ τότε μάλλον είσαι πρόβλημα στους άλλους, παρά στον ίδιο σου τον εαυτό. Τούτο είναι ουσιαστικά εκατέρωθεν θλιβερό, με μια ζυγαριά που παλαντζάρει κατά περίπτωση.

Αν κάτι έχω μάθει στα κάμποσα χρόνια μου πάνω σε αυτό τον πλανήτη είναι να παλεύω με τους ‘βάρβαρους’ εντός μου, σας πληροφορώ ότι είναι παρασάγγας πιο επικίνδυνοι από εκείνους έξω, κίβδηλους ή μη…