Thoughts

Πέρασαν σχεδόν 20 μέρες από την τελευταία ανάρτηση, τη βραδιά στο ημίψηλο τραπέζι κάπου στον Κεραμεικό. Στο ενδιάμεσο, παρά τις όποιες προσδοκίες, δεν κατάφερα να πετύχω την Έξοδό μου από την πραγματικότητα. Αυτό βλέπεις δεν είναι εφικτό για τους προσεχείς μήνες, για πιο μετά και πάλι δε σου ορκίζομαι, έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι ανοικτός στα σημάδια της τύχης που μπορεί να σπαρθούν στο διάβα μου. Ωστόσο, στο μεσοδιάστημα αυτό διάνυσα ήσυχες μέρες αδείας και χαλάρωσης, οι οποίες συνοδεύτηκαν από παραπανίσια κιλά, χαρούμενες ώρες με το Ζουζούνι και γενικά γιόμισα από αγαπημένα πρόσωπα και στιγμές με πολύ γέλιο. Η επιστροφή στη δουλειά – έτσι έχω αποφασίσει να αντιμετωπίζω όλο το θέμα της θητείας, κάτι σαν internship – συνοδεύτηκε από τα καθημερινά τσιτάτα του Χρυσαυγίτη, ο οποίος λίγο πολύ - χωρίς να το θέλει βέβαια – κατήργησε εκτός από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ΚΑΙ το Έπος του 1940. Άραγε όταν λένε ότι ο στρατός είναι μεγάλο σχολείο, εννοούν το γεγονός της αναγκαστικής συναναστροφής με ανθρώπους, με τους οποίους υπό άλλες συνθήκες δεν θα τους απεύθυνες καν το λόγο;

Σε ξεχωριστή σελίδα, μέσα σε αυτές τις γιορτές υπήρξαν στιγμές που μου έλειπε το Νησί. Αρνήθηκα στην αρχή να το παραδεχτώ, ένιωθα ότι πρόδιδα τη σχέση μου που υπέμενε ένα χρόνο φυγής, τους κοντινούς μου ανθρώπους που άφηναν μια καρέκλα κενή στους καφέδες στην αγαπημένη μας καφετέρια, τους γονείς που περίμεναν καρτερικά πάνω από ένα skype. Μολαταύτα, αναλογιζόμενος όλα αυτά, συνέχιζα να λησμονώ λεπτομέρειες του βίου εκεί στο νησιωτικό Βορρά. Μια πολύ αγαπημένη μου ύπαρξη, όταν της το εκμυστηρεύτηκα τις προάλλες, μου είπε ότι είναι άδικος κόπος, καθώς όταν είμαι εκεί θα μου λείπει το εδώ, ενώ όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα θα μου λείπει πάντα το Νησί. Μπορεί να έχει και δίκιο, αλλά δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι συμβιβασμοί που πρέπει να κάνει κανείς στη ζωή του. Ποιο είναι το φυσικό όριο που μπορεί να θέσει κάποιος στα θέλω του.

Γνωρίζω καλά, είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι δεν θέλω να γυρίσω στο Νησί με τους όρους που αρχικά πήγα, το κόστος βλέπεις θα είναι δυσβάσταχτο πλέον. Δεν αντέχω να βιώσω ξανά εκείνο το πρώτο κλάμα όταν έκλεισα τη πόρτα του καινούργιου μου σπιτιού και σε πήρα τηλέφωνο.  Θέλω, είμαι σίγουρος πλέον, πως το επόμενο κλείσιμο πόρτας οφείλει να είναι διπλό, όχι για να γλιτώσω το κλάμα, αλλά για να είναι απλά διπλό.