The Song

Το έχω χαρακτηρίσει σαν το τραγούδι του 2012. Έχω ξεκαθαρίσει ότι μου βγάζει το πιο British feeling που έχει καταφέρει τραγούδι τα τελευταία χρόνια. Αγάπησα εκ νέου τη Rihanna μέσα από αυτό. Όταν το ακούω χαμογελώ σα χαζό παιδί και κουνιέμαι ασυνείδητα ελαφρά στο ρυθμό του. Κάποιες φορές έκλαιγα πάνω στο ποδήλατο όταν το άκουγα στο Νησί, σκεπτόμενος τι άφησα πίσω στην Ελλάδα. Μετά από καιρό με ταξίδεψε μια version του σε μια παράσταση στο Γκάζι, με μια ερμηνεία που είναι παρασάγγας η καλύτερη από όσες έχω ακούσει (δυστυχώς μη μπορώντας να τη βάλω εδώ)!

Συνοπτικά, για όλες τις αγάπες που βρήκατε κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, εκεί που λέγατε ότι τίποτα δεν είναι ορθό, ότι τίποτα δε σας γεμίζει με ελπίδα, ότι όποια σκέψη και να κάνετε πάντα θα πέφτετε πάντα στο κενό της μοναξιάς. Ξέρω πως ακούγεται μελό, πολλοί θα πουν και ηλίθιο, αλλά συχνά εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που έχεις παραιτηθεί, εκεί που ψάχνεις για κάτι άλλο, εκεί που τελοσπάντων όλα φαίνονται απέλπιδα, μια λάμψη σκάει και σου ξεδιαλύνει λίγο το σκοτάδι. Δεν είναι ανάγκη να είναι ένας έρωτας! Μπορεί να είναι ένας νέος φίλος, μια βοήθεια από το πουθενά, μια δουλειά, ένα χαμόγελο από το διπλανό. Δεν έχει σημασία, ο έρωτας είναι παντού, είναι εκεί έξω, είναι η θέρμη του ήλιου πάνω στο πρόσωπο σε μια πρωινή κυριακάτικη βόλτα. Ο έρωτας δε χωρά ορισμούς!

Για μένα τι λέει αυτό το τραγούδι; Σας τα είπα και πάνω. Να προσθέσω κάτι απλό: αν έχουμε ένα τραγούδι, στο μυαλό μου θα είναι μέχρι σήμερα αυτό… σε όποια εκτέλεση κι αν υπάρχει… αλλά περισσότερο σε εκείνη στο Γκάζι από την Αλίκη… γιατί πολύ απλά… σε είχα δίπλα μου!!!