Η Λάμπα

Το φως στο γραφείο τρεμοπαίζει. Το αφεντικό δηλώνει ότι δεν έχει χρήματα να αλλάξει τη λάμπα φθορίου, οπότε θεωρεί συνετό να φθάσω αντ’ αυτού εγώ στα όρια της επιληψίας. Δε γνωρίζω τι με πειράζει πιότερο, το ότι δε μπορεί να δώσει δέκα ευρώ για μια γαμωλάμπα ή ότι δεν εκδηλώνει καν το ενδιαφέρον να την αποσυνδέσει προς χάριν της οπτικής μου υγείας; Απάντηση δε λαμβάνω όσο και να το παλεύω μέσα μου.

Χτες έκλεισα τρεις μήνες απλήρωτος. Ειλικρινά διερωτώμαι γιατί έρχομαι πια στο γραφείο. Ίσως για να διατηρήσω την ευκαιρία να πάρω πίσω τα χρωστούμενα κάποια στιγμή στο μέλλον και ευθύς να ρίξω μια μούντζα στο αφεντικό, κλείνοντας με στόμφο την πόρτα πίσω μου, σε εκείνο το θλιβερό τριάρι στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας στα Πατήσια. Για κάποιο παρανοϊκό λόγο έχω την ιδέα ότι με αυτό θα ξεθυμάνω, μπορεί και να ‘χω δίκιο, το πιο πιθανό ωστόσο είναι να πέφτω πέρα για πέρα έξω στις προσδοκίες μου.

Εχθές άκουσα τη Γιώτα, την κοπέλα από το Λογιστήριο, να μιλά περί πιθανών περικοπών μέσα στους επόμενους δύο μήνες. Φαντάζεσαι; Η αλήθεια είναι ότι θα ήμουν από τους πρώτους που θα επέλεγε να φύγουν, σάμπως θα μου δώσει και καμιά μεγάλη αποζημίωση; Από την άλλη, γι’ αυτό μένω στο γραφείο μέχρι τις εννέα κάθε βράδυ, κι όλα αυτά για εξακόσια ευρώ. Δεν παραπονιέμαι, άλλοι δεν έχουν καν δουλειά, δεύτερο σπίτι ο ΟΑΕΔ, ανταλλάσσουν δώρα κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα με τις υπαλλήλους στο γκισέ. Ούτε λόγος, καλά είμαι, όσο κι αν αναλογίζομαι ακόμα εκείνη τη μούντζα που λέγαμε.

[…] 

Το φως δεν έχω ιδέα αν τρεμοπαίζει ακόμα στο γραφείο. Είναι έξι μήνες που πήρα το ραβασάκι με την απόλυση. Στράφι πήγε κι η πόρτα που θα χτύπαγα κατά την παραίτηση, τώρα το μόνο που ‘μεινε είναι μια δικαστική διαμάχη για τα χρωστούμενα, η οποία ανάθεμα κι αν έχω ιδέα πότε θα τελεσιδικήσει με τις ταχύτητες της Ελληνικής Δικαιοσύνης που κάνουν το Flash Gordon να σκάει στα γέλια.

Μπορεί να μην το πιστέψεις, αλλά πριν λίγο ακριβώς από πάνω μου άρχισε να τρεμοπαίζει μια λάμπα. Αναρωτήθηκα αν αυτή θα ήταν η τύχη μου όπου και να πήγαινα από εδώ και πέρα; Άλλοι με ένα μαύρο συννεφάκι κι εγώ με μια λάμπα που μόνιμα θα τρεμοπαίζει. Σε τελική ανάλυση, θα πίστευε κανείς ότι στην αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου, δε θα έπρεπε ποτέ να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θαρρείς και μ’ άκουσε κάποιος, μετά από πέντε λεπτά έσκασε από τη γωνία ένα συνεργείο με το ανταλλακτικό ανά χείρας. Ήταν κάπου σε εκείνο το σημείο που συνειδητοποίησα ότι όλη η χώρα συνωμοτούσε μεθοδικά υπέρ της μετανάστευσής μου. Μπορεί στο γραφείο κάτι πάντα να υπολειτουργούσε, αλλά το αεροδρόμιο βρισκόταν στην πένα.

Σκέφτομαι ώρες-ώρες μήπως κι εγώ έμοιαζα με μια λάμπα που τρεμόπαιζε. Πόσο αγόγγυστα θα σκεφτόταν κάποιος να με πετάξει για να πάρει μια άλλη, να με αντικαταστήσει με κάποια νέα; Τι θα συνέβαινε, όμως, αν μία στο εκατομμύριο δεν ήμουν εγώ η προβληματική, αλλά το ηλεκτρικό κύκλωμα; Κι έστω ότι σύντομα θα πιστοποιούσαν οι ηλεκτρολόγοι τα περί ορθής μου παραγωγικότητας, ποιος μου λέει ότι εγώ δεν θα ήμουν ήδη στο κάδο ανακύκλωσης ή ακόμα χειρότερα σ’ ένα κάδο απορριμμάτων; Πόση άραγε σπατάλη…