Semantics^14: Σάββατο

Πάντα μάνα,

τα μεγάλα της ζωής μου μαθήματα κείτονταν στ’ αμφιθέατρα.

Κει που ο από μπρος δε μου κόβει διόλου τη θέα,

όσο καπνό κι αν γιομίζει ο αγέρας.

Στο πίσω κάθισμα,

στη γαλαρία,

εξ άνωθεν της κοινωνίας.

Μες του τσιγάρου τη θολούρα,

του ξέφρενου κεφιού τη παραζάλη,

και του ποτού τη χαλαρότης.

Κείθε βιώνεις τα πάθη που τα ζώα ζαλώνουν ολημερίς.

Σαββάτο κίνησα,

διαρρηγνύοντας τα ιμάτια της Εβραϊκής μου ψυχής,

κείνης που όλοι κρύβουν βαθιά, εντός τους.

Με όλο το μίσος για τον κίβδηλο Μεσσία,

που τόσοι προσκυνούν αφειδώς στους Καινούς Σολομώντειους Ναούς.

Θαρρείς πως το ζητούμενο στέκει αν αλλαξοπίστησα;

Ποιος άθεος αφέθηκε άραγε ποτέ απ’τα δεσμά της αμφισβήτησης!

Το μόνον της ζωής μου μαρτύριο,

κείνο που με διαφεντεύει κάθε Κυριακή,

είναι η αμφιβολία.

Μονάχα τις Κυριακές!

Τούτο το Σάββατο δε μετάνιωσα,

απλά επικαιροποίησα,

πως το φίδι, ο Αδάμ κι η Εύα,

παίζουν ολημερίς στον Κήπο της Εδέμ μας.

Μα κι αν αυτό το γνώριζα με τόση θέρμη,

που και το πιο γάργαρο νερό δε σώνει να δροσίσει,

ευθύς, ιδίοις όμμασι,

είδα ξανά πως μόνος στην Εδέμ δεν είμαι.

Στέκουν εκεί, γύρω από ένα Κύκλο.

Εκείνοι.

Να ξέρεις μάνα, του το κρατώ αυτού του Κόσμου,

που δε λυγίζω τον εαυτό τους.

Κι άλλα δίχτυα, δε βαστώ να ρίχνω

για μια φορά,

ίσως μονάχα μια,

ολάκερος θα ανοίξω.

Αλλά και πάλι,

απλά μπορεί.

υ.γ. Ένα διαφορετικό Semantics, πιο προσωπικό, χωρίς μασημένη τροφή. Σαν να λέμε «δικό σας». Κάποιοι θα καταλάβουν, κάποιοι όχι. Στην τελική, μερικά πράγματα στη ζωή γίνονται απλά… έτσι! Το παρόν Semantics είναι παράλληλα και Sing Along Draft. Δύο σε ένα σαν να λέμε…