Belle Reve

Έτσι οι μέρες περνούν…

Κοντολογίς, στρεφόμαστε γοργά προς τα πίσω. Θαρρώ πως η ιδέα της ανάπτυξης που βρίσκεται μονίμως στο δρόμο, ριζώνει στην αναβίωση του «αναπτυξιακού» (sic) μοντέλου παλαιότερων ετών. Η ιδέα αυτή βρίσκει, βλέπεις, σύμφωνη την πλειοψηφία της πολιτικής ηγεσίας αυτού του τόπου, κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης.

Εγώ πάλι μένω να μετράω, μέρες και μήνες. Προσπαθώ να προσφύγω στη διέξοδο της δημιουργικής λογιστικής, σε αυτά τα δαιμονισμένα Greek Statistics, αλλά ελπίδα δε διαφαίνεται καμιά. Οπότε, μένω και πάλι παρατηρητής, νιώθοντας στο πετσί μου την αδυναμία όποιας κίνησης.

Μέσα σε όλα αυτά παίρνει την ανιούσα κι ο υδράργυρος, σηματοδοτώντας ένα καλοκαίρι του οποίου η μη ηθελημένη μοναχικότητα θα λάβει και πάλι χώρα. Έχουμε εκπαιδευτεί, είναι η αλήθεια, να ζούμε με δυσκολίες τα όμορφα όνειρα. Ίσως για αυτό τα χαιρόμαστε πιότερο όταν τα βιώνουμε, διαψεύδοντας τα λεγόμενα του Ευαγγελάτου δια φωνής Μποφίλιου και μουσικής υπόκρουσης Καραμουρατίδη. Διαψεύδοντας και την Μπλανς που πάντα εμπιστευόταν τους ευγενικούς ξένους. Θα πεθάνω, θα μου ξεφύγει η τελευταία ανάσα και μόνον τότε θα απαρνηθώ τη σωτηρία της οικειότητας.

Κι έτσι οι μέρες περνούν, πασχίζοντας να βάλουμε ένα ρημάδι λουκέτο στο Hotel Belle Reve…