Zero

Κάποια χρόνια πριν είχα γράψει το παρακάτω:

«Τα τελευταία χρόνια έχω κάτι έντονες τάσεις φυγής. Όχι τόσο από την πραγματικότητα – παρότι και αυτή συστηματικά την αποφεύγω – αλλά περισσότερο από τη ζωή μου όπως σχηματοποιείται. Εάν ήμουν αποδημητικό πουλί θα είχα ψοφήσει πάντως από την τόση αναβλητικότητα. Κορμοράνος εν μέσω κρίσης!! Μη γελάτε, αν ένα πράγμα μπορεί να με χαρακτηρίσει, αυτό είναι σίγουρα η αναβλητικότητα. Άστο μωρέ, δεν χάθηκε ο κόσμος, έχω περιθώριο ακόμα. Μέχρι που φτάνω στο σημείο μηδέν. Το πιο κρίσιμο σημείο. Εκεί που ο καθένας σχεδιάζει να φτάσει με κάποιο τρόπο. Όλοι έχουμε ένα σημείο μηδέν. Ένα σημείο όχι εκκίνησης, όπως συχνά λέγεται, αλλά προορισμού. Η Agatha Christie ονόμασε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα “Towards Zero”. Δεν μπορούσε να έχει περισσότερο δίκιο. Όλη μας η ζωή είναι μια πορεία προς το μηδέν. Το μεγάλο μηδέν. Υπάρχουν, ωστόσο, και ενδιάμεσοι σταθμοί στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Πεπερασμένα μεν, αλλά σημαντικά τον αριθμό δε μηδέν στη ζωή του καθένα από εμάς»

Οι παραπάνω αράδες γράφτηκαν με μένα σαν οικονομία σε μετάβαση, σε άγνωστα νερά! Στο βάθος, πλάι στα τόσα σημεία μηδέν της ζωής μου αχνοφαινόταν εκείνο το μεγάλο, το πρώτο, κι όπως η έκρηξη μιας βόμβας χρειάζεται μόνο έναν πυροκροτητή για να λάβει χώρα η εκκίνηση, έτσι κι εγώ ανέμενα το δικό μου πυροβολισμό. Μετά τις πρώτες μέρες εκείνου του Μάη, τίποτα δεν ήταν ίδιο, ο διακόπτης είχε ξάφνου ανέβει, ένας νέος άγνωστος διάδρομος του μυαλού είχε εμφανιστεί… κι ένας άλλος ολόκληρος είχε σβήσει βίαια, σχεδόν τρομοκρατικά.

Η λήθη είναι η μεγαλύτερη αδυναμία και σωτηρία του ανθρώπου, ένα νόμισμα με δύο όψεις. Ξεχνάμε για να μην πονάμε, θυμόμαστε για να μην ισοπεδωνόμαστε. Σθεναρά έχω διαλέξει και υποστηρίζω ότι αν σταθούμε τυχεροί και μας δοθεί η ευκαιρία μιας αποτίμησης, τότε πρέπει να θυμόμαστε κάθε στιγμή, κάθε γέλιο, κάθε δάκρυ, κάθε οργή. Μα πάνω από όλα κάθε άτομο που πέρασε και μας χάραξε ποικιλοτρόπως. Σε ένα τέτοιο άτομο αφιέρωσα τότε το παραπάνω απόσπασμα κειμένου, το ίδιο θα κάνω και τώρα, το ίδιο θα κάνω όσο το μυαλό μου και η ανθρώπινη δύναμη μου επιτρέπει. Γιατί για εκείνο το τόσο δικό μου σημείο μηδέν, εκείνος στάθηκε κάτι περισσότερο από σωτήριος φάρος.

Μια αφιέρωση στον προσωπικό μου ήρωα και φίλο, με στοίχημα να ζήσω τη ζωή μου όπως ακριβώς τη θέλω, για να ξεπληρώσω εκείνο το γαμημένο τελευταίο αντίο που δεν πρόλαβα ποτέ να πω με λόγια…