Δαίμονες

Ήταν θαρρώ από εκείνες τις στιγμές που το θέατρο δεν είναι αρκετό για να παραδώσει ένα πλήρες αποτέλεσμα. Ακόμη κι η υπέροχη αρχιτεκτονική του Παλλάς, με την εντυπωσιακή μαρμάρινη σκάλα στην είσοδο, το ολόφωτο ταβάνι με τις πτυχώσεις και τις κάπως άβολες καρέκλες, ήσαν λες και δεν γιόμιζαν τα κενά με τα οποία έφευγες κάπου στα μεσάνυχτα.

Τα τελευταία χρόνια, το αθηναϊκό κοινό έχει καλομάθει, έχει γίνει πιο υποψιασμένο, ένα μέρος του τουλάχιστον. Το West End βλέπεις δεν είναι πια τόσο μακριά, πέντε τσιγάρα δρόμος με την Aegean ή εναλλακτικά ικανοποιητικές επιλογές ανάμεσα σε παραγωγές που ταξιδεύουν από το εξωτερικό μέχρι και την Ψωροκώσταινα. Όλο και πιο συχνά, τελευταία, μπορεί κιόλας να δει κανείς κι ελληνικές παραγωγές που στέκονται επάξια δίπλα σε αδελφάκια τους από την ξενιτιά. Καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη μετάλλαξη έχει παίξει η λειτουργία του Θεάτρου Badminton και λίγο αργότερα του ανακαινισμένου Παλλάς.

Θες να με ρωτήσεις, λοιπόν, αν δαιμονίστηκα αρκούντως;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρα… Όχι!

Σε αντίστοιχη ερώτηση γνωστών σχετικά με το πώς βρήκα τους «Δαίμονες» απάντησα λιτά: «…εξαιρετική παραγωγή, ευχάριστη έκπληξη η Παπούλια…και κάπου εκεί τελειώνουν…όλα τα καλά!».

Το μεγαλύτερο μειονέκτημα ήταν το ίδιο το προϊόν. Ένα λιμπρέτο που υστερούσε ενοχλητικά σε επίπεδο λεξιλογίου, ανάπτυξης του μύθου, αλλά και ανάλυσης των χαρακτήρων. Άδετες κατά βάση σκηνές σε μια κακοραμμένη από το μοντάζ μπομπίνα. Η ιστορία άνευρη, με μια μετάβαση από το Μεσαίωνα στο Σήμερα να αιωρείται με έναν τελείως άδετο και άχαρο τρόπο. Οι χαρακτήρες αδούλευτοι, απλά έρμαια μιας ανώτερης δύναμης που καθορίζει τη μοίρα τους, χωρίς αυτοί να μπορούν να πράξουν σχεδόν τίποτα. Θαρρείς πως όλο το έργο καθοδηγείται από τις σατανικές δυνάμεις, σε τέτοιο σημείο που και στον πιο άθεο θεατή μπορεί να προκαλέσει μια αφόρητη ενόχληση. Είναι τέτοια η εμμονή στο να εξυπηρετηθεί η θεϊκή παρέμβαση, που αυτό γίνεται σε εξόφθαλμο βάρος της εξέλιξης της υπόθεσης.

Υποκριτικά οι συντελεστές εξ ίσου διεκπεραιωτικοί, εξαιρετικά αναμενόμενο όταν η παραγωγή είναι τόσο άρτια που μπορεί να ξετυλίγει την κάθε αδυναμία τους. Η Παπούλια φωτεινή εξαίρεση, αν και η ερμηνεία της διέθετε εκρήξεις υπερβολής στην έκφραση. Ο Πετράκης ρηχός, με μόνο θετικό την ομολογουμένως απολαυστική κίνηση του. Το υπόλοιπο cast διέθετε το απαραίτητο κέφι, το οποίο έλειπε από τους πρωταγωνιστές, δίνοντας απλόχερα τη φρεσκάδα τους σε ένα έργο που απέπνεε τόση αποφορά. Τέλος, η πρωταγωνίστρια υπερβολικά αταίριαστη για το ρόλο, τόσο ηλικιακά, όσο και φωνητικά. Η φωνητική παραφωνία με το υπόλοιπο cast ήταν τέτοια που όφειλε να γίνει αισθητή ακόμη και στον πιο μουσικά ανερμάτιστο θεατή. Η Βίσση τραγουδούσε μονίμως ωσάν τα 9/8 να έχουν εμποτίσει το είναι της, κάνοντας την όποια σύγκριση με την ερμηνεία της του 1991 απλά ατυχή. Μόνο θετικό σε σχέση με το πρώτο ανέβασμα υπήρξε η υποκριτική της αδιαμφισβήτητη βελτίωση.

Με λίγα λόγια, αξίζει να επισκεφτείτε το Παλλάς για να θαυμάσετε μια εξαιρετική παραγωγή και σκηνοθεσία του Κακλέα. Το προσωπικό μου κόστος ευκαιρίας προσδιορίσθηκε στα €25…αναμένω το δικό σας…