Το Μαξιλάρι

Source: http://aviewoflife.tumblr.com/

Χωρά η αγάπη κουβάρι, σε κρεβάτι μονό;

Μπορεί η απουσία να μοιάζει φυλακή;

Δώσε μου απόκριση, κάνε με κοινωνό.

Απάντηση κενή, μ' ένα άδειο μαξιλάρι οπτική.

Φαντάζει τόσο δύσκολο, η πρώτη νύχτα απούσα.

Τριγύρω όλα άτονα, σε απόχρωση χακί.

Ιδρώνω το προσκέφαλο, μ' αναμονή παρούσα.

Μ' ένα σεντόνι ατέλειωτο κι η απόσταση γιομίζει το σακί.

Τώρα πικρός καφές, σ' ένα ποτήρι πλαστικό.

Μια ρουφηξιά καπνού, λίγο πριν πω ένα γεια,

απ' τον καπνό που μήτε κάνω, μ' ένα τσιγάρο δανεικό.

Εγώ στον εγκλεισμό, κι εσύ έξω, για δουλειά.

Αξίωμά μου μέγα: η αγάπη δεν τελεύει.

Ορκίζομαι ολημερίς σ' αυτήν την αρετή,

τη μόνη έννοια που τη ζωή μας διαφεντεύει,

αφόρητα ασήκωτη, μα τόσο θαρρετή.

Μόνος Θεός που αγόγγυστα πιστεύω,

ως τιμητής της όποιας προσευχής,

ο θείος νόμος για ό,τι κι αν ζηλεύω

είναι η ελπίδα, φαρέτρα κάθε αντοχής.

Πράσινες μέρες, που αποσώνουν.

Μονάχα η θύμηση τους, με κάνει να γελώ.

Μα αυτή τη νύχτα, που τ' όνειρα ελαττώνουν,

δαύτο το μαξιλάρι, το χακί, με κάνει τόσο να πονώ.