Πρωταπριλιά

Μεγάλωσε η μέρα στο περβάζι του καθενός μας, γιατί λοιπόν φωνάζεις; Έχει περάσει καιρός που σ’ αυτή τη χώρα έφτανε μονάχα ο ήλιος για να διορθώσει τα πάντα. Πλέον έχουμε ανάγκη κάτι παραπάνω, το τι μένει απορίας άξιο βέβαια! Φθάσαμε να αποδυναμώνουμε ακόμα και τα λεγόμενα του Ελύτη, αυτό το σημείο προσέγγισε πια η αυθάδεια του Έλληνα.

Σήμερα Πρωταπριλιά, η ευκαιρία να διασκεδάσουμε τις όποιες αλήθειες με ένα αθώο ή και μεγαλύτερο ψέμα. Το μόνο ένοχο ψέμα που θα προτιμούσα να πλασάρω ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό είναι ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Ίσως αν πάθουμε σαν κοινωνία μια ομαδική παράκρουση σε αυτό το θαυματουργό λευκό ψέμα, τότε ίσως – μόνο τότε – ανατείλει μια μικρή ελπίδα στον ορίζοντα. Στο ενδιάμεσο απλά θα βαθαίνουμε σε μια εσωτερική κοινωνική υποτίμηση, η οποία αναμφίβολα μας αξίζει.

Πρώτη του μήνα πάντα κάνουμε θετικές σκέψεις, αυτό επιτάσσει η κοινή λογική. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι είμαι περιορισμένος σε τέσσερις τοίχους, ατενίζοντας τον ήλιο έξω, μη μπορώντας να τον αφήσω να με λούσει. Όλα παίζουν το ρόλο τους. Μέρα με τη μέρα βρίσκω τον εαυτό μου διατεθειμένο μόνο να διαχειριστεί το μεσοδιάστημα, απλή διαχείριση, τίποτα περισσότερο. Λεπτό το λεπτό εγκαταλείπω κάθε στήριξη σε αυτό που ονομάζεται Έλληνας, ο χειρότερος «ανθέλληνας» θα πηγάζει πάντα εντός.

Τόσες αλήθειες, τόσα ψέματα, πώς να χωρέσουν μέσα σε μια μόνο μέρα; Σκορπίστε τα όλο το χρόνο για να βολεύει τον καθένα μας. Διαλέχτε εκείνο το ψέμα που σας βολεύει και πορευθείτε  άλλωστε η φαρέτρα του καθενός μας είναι γεμάτη από δαύτα. Προσωπικά λέω να επενδύσω σε καμιά αλήθεια – έτσι για αλλαγή – ακόμα κι αν αυτή δεν περιέχει πολλούς από εσάς…