Καμήλες

Όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν δεν γίνεται τίποτα μαγικό, στο ορκίζομαι! Το μόνο που λαμβάνει χώρα είναι η προσθήκη άλλης μια μέρας πάνω στην καμπούρα του βίου μας. Τόσο απλά!

Μολαταύτα, η μέρα που ήρθες σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο έχει αναμφίβολα κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το σημειολογικά άξιο λόγου, βλέπεις είναι λίγο πολύ ο λόγος που υπάρχεις! Αν το καλοσκεφτείς, εσύ ήσουν πριν χρόνια το πιο γρήγορο σπερματοζωάριο, εσύ ήσουν εκείνος που μεγάλωνε επί 9 μήνες μέσα σε μια κοιλιά για να βγει τελικά ως άλλο alien από αυτή μπλαβιασμένος, ενώ εσύ πάλι ήσουν εκείνος που του έλαχε η μοναδική ευκαιρία να ζήσει μια ζωή και μόνο. Λίγο πολύ, λοιπόν, εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής του έργου, αν υποθέσουμε ότι η μέρα των γενεθλίων σου είναι μια ταινία blockbusterικών διαστάσεων, γιατί όχι κιόλας όταν εσύ είσαι ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστής και ο παραγωγός.

Δεν νιώθω με τα χρόνια πιο βαρύς, τουλάχιστον όχι μεταφορικά, το κυριολεκτικό μέρος είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Η ελαφρότητα μου είναι τέτοιου βαθμού που αδυνατώ να αφουγκραστώ τους ανθρώπους που πέφτουν σε βαριά κατάθλιψη τη μέρα των γενεθλίων τους. Και όλα αυτά γράφονται από έναν άνθρωπο που δεν είναι σε καμιά περίπτωση συμβιβασμένος με τον εαυτό του.

Είναι μέρες που τα γενέθλια μου πέρασαν και βάρυνε η ράχη. Έχω μπει αποφασιστικά στην τρίτη καμπούρα, κι ως άλλη καμήλα αποθηκεύω επιμελώς το νερό μου για μια ώρα ανάγκης, νερό πάντα στιγμιαίο. Αν για ένα πράγμα είμαι απόλυτα ευτυχισμένος, είναι ότι εδώ και κάποια χρόνια πίνω νερό μαζί με μια άλλη υπέροχη καμήλα, δικάμπουρη αυτή. Βλέπεις, ο δρόμος για την όαση είναι πάντα πιο στρωτός όταν βολτάρεις με παρέα!