Μεγαλούπολη

Οι μεγάλες πόλεις φτιάχτηκαν για τους βιαστικούς ανθρώπους. Δεν θα ‘πρεπε κατά πως νομίζω ή, για να είμαι πιο συνεπής, δεν θα ‘πρεπε μόνο, αλλά η πράξη τούτο μας δείχνει. Ακόμα κι αργός να είσαι σε μια μεγαλούπολη, κατά πολλές και διαφορετικές, πολύχρωμες όσες και μια παλέτα ανά χείρας, έννοιες, τότε πρέπει να δεχτείς πως κάποια θα κινούνται πιο γλήγορα από σένα που ακροβατείς στο περιθώριο. Η ζωή βλέπεις δεν καμώθηκε ποτέ για τους οκνηρούς, μα για τους γοργούς παίκτες.

Στις μεγάλες πόλεις, εκείνες τουλάχιστον που ξέρω εγώ, οι κανόνες πρέπει να παρατίθενται σε σειρά, σ’ αράδες, από τους γλήγορους, εκείνους που στην κυλιόμενη σκάλα του μετρό κινούνται από τα αριστερά, σπάνιο πράγματι ιδίωμα της συγκεκριμένης κατεύθυνσης, καθώς θαρρεί κανείς πως η όποια κινητικότητα θα της άρμοζε να γίνεται στα ζερβά. Σε όσες μεγάλες πόλεις κι αν έχω ταξιδέψει πάντα αυτός ήταν ο κανόνας, ίσιος χάρακας για να χαράσσει ξεκάθαρα τη γραμμή από πέρα εις πέρα. Μονάχα εδώ μπορώ να πω πως ό,τι έχω μάθει σαλεύει αντίστροφα, μια ιδιότυπη Αγγλετέρα που σοβινιστικά στυλώνει τα πόδια ωσάν μουλάρι.

Χρόνια ολάκερα προσπαθώ να αφουγκραστώ την ανάσα του αργού ανθρώπου, από όπου κι αν το πιάσεις, τι είναι εκείνο το στοιχείο που τον διαφεντεύει από την κορφή ως τα νύχια και τον καθιστά πιο ξεροκέφαλο, με ασθενή μνήμη και προσαρμοστικότητα, ωσάν το χρυσόψαρο. Πρώτος, αυτός ο αργόσυρτος άνθρωπος, στο διαρκές ξεπέζεμα της λογικής, μονίμως σε μια διάθεση σιέστας σε ένα ατέλειωτο θαρρείς απομεσήμερο, σε μια κυλιόμενη σκάλα που όλοι πατάνε κι ανελκύονται δυο-δυο και πάντα πλάι-πλάι. Διέξοδος καμιά, παρά η καρτερική αναμονή στο πίσω σκαλοπάτι, ενώ εσύ αρνείσαι πεισματικά να πας σαν τον Χιώτη.

Στο πλήρωμα του χρόνου, στη μεγαλούπολη που έτη συναπτά αρνείται να κινήσει, ο ρυθμιστής ταχύτητας συνάπτει νέο νόμο, πιλοτικά θαρρώ πως το ονόμασε. Κατά πως πονηρά, δοκώ πως όρισε πως τα της πολλαπλής εισόδου τεκταινόμενα οφείλουν πλέον να περιοριστούν σε μία μόνο, το διάβα της οποίας οφείλει – λέξη μαγική – να στέκει κλειστότερο κι από του «λειτουργήματος» του απανταχού ταρίφα. Εντός εκτός και επί ταύτα δεν έχει, μόνο εντός, μόνο εκτός.

Κι σε ρωτώ καλέ μου άνθρωπε και απάντα μου σε όποιο Θεό πιστεύεις, πόση ελπίδα δόκεις στον άνθρωπο, εκείνον τον αργό, τούτον που μοιάζει με αξίωμα των μαθηματικών το μέγα, τη σκάλα που δεν μπόρεσε στο νου του να χωρέσει, το χώρο που δεν άντεξε στη γκλάβα του να βάλει χρόνια ολάκερα, την είσοδο και έξοδο να νιώσει. Βρε το παιχνίδι έχασε για πάντα η ακινησία κι εσύ ζητάς σ’ επόμενο επίπεδο, κείνο της κίνησης, να πάει.   

Κοντολογίς, μη σε βαστώ και άδικα, αναρωτούμε, πόσο μπορεί ένας γοργός δρων μονίμως να ξοδεύεται από τον βραδύ, τούτον τον αργοτάξιδο να καθορίζεται;

υ.γ. …για μια βοήθεια πατήστε εδώ.