Semantics^20

Στα όρια της σπανιότητας κινείται η σημειολογική ενασχόληση του γράφοντα με πραγματικά στρατευμένους καλλιτέχνες, πιότερο γιατί βαριέμαι αφόρητα τη σημειολογία μασημένης τροφής. Σήμερα, όμως, λέω να κάνω μια εξαίρεση, αφού οι στρατευμένοι (sic) εκπρόσωποι της τέχνης τείνουν τον τελευταίο καιρό να πληθαίνουν, φυτρώνοντας ωσάν τα ραπανάκια στην αυλή της απανταχού αντιστασιακής έκφρασης της καταπιεσμένης (#not) ελληνικότητας.

"Είμαστε δυο αγανακτισμένα φιλαράκια αχώριστα!"

Με μια ενδιάμεση στάση στην καλλιέργεια της εικόνας ενός παιδιού της διπλανής πόρτας, με τις αρραβωνιάρες να αλλάζουν σαν τα  μπλουζάκια του γυμναστηρίου  που δεν ξέρει ούτε κατά πούθε πέφτει, ο Αντώνης Ρέμος επανήλθε δριμύτερος στην επικαιρότητα με τις πρόσφατες δηλώσεις του σε νυχτερινό κέντρο της Μυκόνου εναντίον του Σόιμπλε. Ο τρόμος που ένιωσε ο Βόλφγκανγκ ήταν τέτοιος, που φέρεται, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, να περπάτησε και δύο εκατοστά από τον τρόμο. Σαν να μην έφτανε, όμως, το συγκεκριμένο φραστικό συμβάν, ο Αντώνης επέλεξε να τονώσει το επαναστατικό του προφίλ και με ένα νέο τραγούδι, αυτή τη φορά καταγγελτικής φύσεως υπέρ του δοκιμαζόμενου δημόσιου υπαλλήλου.

Να κάνω, όμως, ένα catch-up και για εσάς που είχατε φύγει για διακοπές στις νήσους των ελληνικών θαλασσών και έχετε χάσει τη μπάλα. Αρχής γενομένης της ΕΡΤ (πρώην πλέον, πρώην ΕΔΤ, νυν ΔΤ, πιθανοτικά σε λίγο Τ, και μελλοντικά-who-knows ΝΕΡΙΤ), ξεκίνησε μια φούρλα απόλυσης-διαθεσιμότητας-κινητικότητας (κι άλλων τέτοιων πομπωδών λέξεων) δημοσίων υπαλλήλων. Μπροστάρης σε αυτή τη διαδικασία ο «με εντολή Σαμαρά» κ. Μητσοτάκης (κατά κόσμον Κούλης), ο οποίος δεν μπορεί να διώξει ούτε κατσαρίδα από το γραφείο του, αλλά υποστηρίζει ότι θα διώξει και ΔΥ. Να μην σας τα πολυλογώ, ο κύριος όγκος των ΔΥ θα απολυθεί και – αν και εφόσον το επιθυμεί – θα διατεθεί/κινηθεί σε νέα δημόσια υπηρεσία, με νέο χαμηλότερο μισθό βέβαια. Καθώς καταλαβαίνουμε, αυτό έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στους ΔΥ, των οποίων τα κεκτημένα (αγαπημένη λέξη του Δημοσίου) θίγονται.

Που μπαίνει ο Ρέμος στην όλη ιστορία θα μου πεις; Εγώ θα σου πω… Ο Ρέμος παρέα με έτερο καταγγελτικό τραγουδιάρη της Κρήτης συνθέτουν τον ύμνο της διαθεσιμότητας. Το ρεφρέν και μόνο σε προδιαθέτει: «Μπορεί να βγω, μπορεί να μπω/ Μπορεί να φύγω και να ξαναρθώ». Το άσμα κρύβει όλη την αγάπη του νεοέλληνα στη σταθερότητα που μόνο το λατρεμένο Δημόσιο μπορεί να του προσφέρει, βλ. «Εδώ καίγεται ο κόσμος/ Τι να πω που να ’ναι σταθερό/ Σε σένα που αγαπώ;». Εμμέσως πλην σαφώς, ο καλλιτέχνης στέκεται και στο πλευρό των επίορκων ΔΥ, αφού τους αναγνωρίζει το ελαφρυντικό της όλης σύσκατης κατάστασης, βλ. «Μη μου ζητάς να ορκιστώ/ Σ’ αυτόν τον χύμα κόσμο εγώ που ζω/ Πώς θες να πω για πάντα σ’ αγαπώ».

Η αντιμνημονιακή ρότα του τραγουδιού ξετυλίγεται αριστοτεχνικά από τους στίχους του δεύτερου κουπλέ, βλ. «Μα γι’ αύριο πώς να πω/ Εδώ μέσα σε μια ώρα/ Καταστράφηκε μια χώρα/ Τι μπορώ να υποσχεθώ», σε τέτοιο βαθμό που θα περίμενες να έβλεπες χέρι-χέρι το Ρέμο με τους πάλαι ποτέ «Αγανακτισμένους», αν δεν είχε φύγει για μαύρες αρπαχτές στην επαρχία.

Το πακέτο κλείνει με ένα βιδεοτεμάχιον που περιέχει κάτι περιφερόμενες μοντέλες (wannabe μελλοντικά συμβόλαια ντεμέκ κλαρινογαμβρών) που πλακώνονται με μια σχεδόν μετά-Μπεργκμανική μανιέρα. Σαφής αναφορά στην ταξική πάλη!  

Το βλέπεις, πως όταν η αγανάκτηση δεν είναι ιδεολογικά εδραιωμένη, τότε μένει βορά του κάθε αριβίστα κλαρινογαβρού με συμβόλαια;