Χαζεύοντας τι είχα γράψει σε περασμένους Αυγούστους, έπεσα στην εξής αράδα...
"Μονή η ζωή, σπανίως διπλή"
Πόσο χαίρομαι όταν διαψεύδω ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό... ;-)
Το Πέρασμα
Ήχος πληκτρολογίου.
Μονότονος, σταθερός και ξερός.
Κατάταξη γνώμης.
Αυστηρή, πάγια και συμπαγής.
Θερινή ζέστα.
Νωχελική, έντονη και υγρή.
Κόκκινο φεγγάρι.
Ρομαντικό, φλογερό και χυτό.
Θαλασσινό μπάνιο.
Χαλαρωτικό, αλμυρό και τρυφερό.
Φωνές παιδιών.
Ζωντανές, φασαριόζες και συνεχείς.
Εικόνες που προβάλλουν πάνω σε ένα γέρικο ευκάλυπτο.
Σε ροζιασμένες φλοίδες ενός κορμού,
που κατασκόπευσε σχεδόν ολάκερη τη νιότη μου.
Πέτρες αψιές που σημαδεύουν το κάθε μου βήμα.
Κοτρώνες που σμίλεψα θαρρείς στο πέρασμά μου.
Μήπως λογίζω χωρίς εκείνη τη μηχανή;
Στην αριθμητική τα χέρια μου παντός καιρού,
εκείνα πρώτα εμπιστεύθηκα, με εκείνα θα προκάμω.
Ένα, δυο, πόσα μένουν;
Φτάνουν άραγε δυο παλάμες για να μετρήσουν τα σωστά και τα λάθη;
Κοτρώνες που με σμίλεψαν θαρρείς στο διάβα μου.
Βουτιές από ένα βράχο δυο δεκαετίες ψηλό.
Αν ο άνθρωπος μετρά την ηλικία με χρόνια,
πως τη μετράει ένας τόπος;
Θρόισμα επίμονο του έαρ κοντίσιον.
Σηματοδότηση της άνοιξης και της ανάστασης.
Πνοή δροσιάς και άλλοτε διατήρηση θέρμης.
Πέρασμα από το χειμώνα στο θέρος.
Τούτος ο τόπος, αυτό ευλογήθηκε να είναι.
Ένα πέρασμα.
Χώρος περιστασιακός του λάγνου έρωτα.
Αναρωτήθηκε κανείς τι γίνεται πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα;
Δυο σώματα ενωμένα σε κρεβάτια μονά.
Μονή η ζωή,
σπανίως διπλή.
Πως να τελέψεις όνειρο χωρίς πηλό;
Πώς να περάσεις το καλντερίμι χωρίς εκείνη τη βοήθεια;
Το στοιχειώδες.
Το Πέρασμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;