Hope-some

Είναι περίπου δυο μέρες που νιώθω πραγματικά εξασθενημένος. Δεν έχω κουράγιο ούτε να νευριάσω με τον παραλογισμό και τα κακώς κείμενα. Το στομάχι μου είναι μονίμως σαν κόμπος, δεν έχω όρεξη για τίποτα άλλο παρά για ύπνο, και έχω πιάσει ορισμένες φορές το χέρι μου να τρέμει από μόνο του. Οι κακές γλώσσες, ειδικά για το τελευταίο, θα πουν ότι είναι αρχή γεραμάτων και Parkinson. Έχοντας μπει στη τρίτη δεκαετία μου πάνω σε αυτό τον άδικο πλανήτη, μπορεί να είναι και αυτός ο λόγος… τι να πω!

Ο καιρός συνεχίζει να είναι με το μέρος μου, ίσως από τα λίγα καλά κιόλας. Χτες που βγήκα για τσιγάρο στο δρόμο δεν πέρναγε άνθρωπος, ήταν έτσι κι αλλιώς αργά. Ο αέρας ήταν κρύος και πραγματικά ήταν η δεύτερη φορά σε αυτή τη χώρα που ήθελα να κλάψω, δεν το έκανα όμως. Η πρώτη θυμάμαι ήταν όταν πρωτομπήκα στο σπίτι και έτρεξα να πάρω τηλέφωνο στην Ελλάδα. Δεν ξέρω κι εγώ για πόση ώρα έκλαιγα εκείνη τη μέρα. Οι μέρες κύλησαν και το ένστικτο της επιβίωσης υπερίσχυσε, ουσιαστικά υπερισχύει ακόμα και σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Στο background η Rihanna λέει κατά το ήμισυ την αλήθεια, ίσως δραματοποιημένη στο βαθμό που της αρμόζει. Στην αρχή τα λόγια της είναι σχεδόν προφητικά, σε σχεδόν βρετανική γλώσσα, σε ένα σχεδόν εκκωφαντικά βρετανικό τραγούδι (βλ. Calvin Harris). Στην εικόνα, αυτό που φάνταζε μέχρι και χτες στα μάτια μου η Βρετανία, decadence και έρημα στενά μέσα στη δυσωδία. Από την άλλη, νιώθω τυχερός για τις μη-εκπληρούμενες προσδοκίες μου.  

Ακτίνα αισιοδοξίας που σπάει λίγο τα σύννεφα, ένα video που μου έστειλε ένα φίλος λίγο πριν φύγω σήμερα  από τη δουλειά. Ξέρω… κλισέ, πολιτική ορθότητα, ιδανικά casting, κάποιοι θα το ονόμαζαν και συμβιβασμό, αλλά σε συνδυασμό με το hopeless του πράγματος, έφερε στο μυαλό μου εικόνες καλοκαιριού και ελπίδας από μια Ελλάδα που μου λείπει.

Αν στο hope-less πρέπει να αντιτάξω κάτι, τότε θα προτιμήσω το hope-full, ή τουλάχιστον το hope-some. Μαγικός αριθμός, κάτι σαν αυτούς στα fortune cookies… το 3!