Idle

Το έχω πει ξανά σε προηγούμενο κείμενο, η ελάχιστη πολυτέλεια που επιτρέπω στον εαυτό μου σε αυτή τη χώρα είναι ο καφές από τα Starbucks κάθε Σάββατο, ο οποίος ενίοτε συνοδεύεται από ένα muffin. Ειδικά αν ο καιρός είναι καλός, όπως σήμερα, τότε με πιάνει μια ακατανίκητη έλξη να βγω και να γυρίσω σπίτι λίγο πριν αρχίσει να βραδιάζει… στις 4 δηλαδή. Είναι τρομερό τι επίδραση μπορεί να έχει το φως του ηλίου στον άνθρωπο!

Ένα ακόμη Σάββατο, λοιπόν, με καλό καιρό και πήρα σβάρνα όλα τα café για να βρω κάποιο χωρίς ουρά. Άδικος κόπος, το Σάββατο εδώ είναι ακριβώς όπως όταν κάνει απόβαση ένα κρουαζιερόπλοιο γεμάτος Γιαπωνέζους σε ελληνικό νησί, δηλαδή η χαρά του όχλου. Τελικά κατέληξα σε ένα Starbucks στου διαόλου τον πατέρα και πήρα ένα εορταστικό Praline Mocha.

Στην Αγγλία, καθώς και σε οποιαδήποτε ξένη χώρα φαντάζομαι που δεν ξέρεις άνθρωπο, καταλαβαίνεις τι σημαίνει να είσαι οκνηρός κατά τη διάρκεια μιας ηλιόλουστης μέρας. Παραδίπλα σου στο γρασίδι παλικάρια και κοπελιές που επίσης λιάζονται, ενίοτε κοιτάζονται μεταξύ τους, και η άεργη ζωή συνεχίζεται. Εγώ πάλι ανακαλύπτω νέες πτυχές του εαυτού μου και καταρρίπτω κανόνες ζωής, όπως για παράδειγμα το ότι δεν πας ποτέ για καφέ μόνος σου. Ενώ την ίδια στιγμή μοναδική, ιδανική παρέα στα ακουστικά μου οι Oasis, οι οποίοι δένουν αρμονικά με το τοπίο.