Post-holiday

Όσο όμορφο είναι να φτιάχνεις ένα puzzle, τόσο άσχημο είναι να το διαλύεις. Εκτός αν πάλι το κορνιζάρεις, λίγο πολύ ότι κάνουμε όλοι μας στις ωραίες στιγμές της ζωής μας. Όπως και να το κάνουμε όμως, μην κοροϊδευόμαστε, η χαρά του να φτιάχνεις ένα puzzle δεν αντικαθίσταται με το όποιο καδράρισμα. Βλέπεις και παιδί όταν ήμουν, ποτέ δεν αρεσκόμουν στο να χαλάω πράγματα, πάντοτε τρελαινόμουν να τα φτιάχνω.

Γυρίζοντας στην Ελλάδα, με την οποία θα ασχοληθώ σε επόμενο post, βρέθηκα να εξιδανικεύω τα πάντα. Βλέπεις εκεί είχα το ζουζούνι μου, οπότε και στα σκατά να με έβαζες, εγώ πάλι ευωδιές θα μύριζα. Νομίζω ότι σιγά-σιγά συνειδητοποιώ πως αν τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, τότε μόνο στην Αθήνα θα ήθελα να μένω… πάντα με παρέα.

Σε τόσες λίγες μέρες, σίγουρα δεν μπόρεσα να κάνω πολλά πράγματα. Πώς να χωρέσεις μια Αθήνα έτσι κι αλλιώς σε τόσες λίγες μέρες; Θα ξεχωρίσω τις συχνές βόλτες στα Δυτικά Προάστια με το αμάξι, εκείνο το βράδυ στο Μαγκαζέ, και τη βόλτα στο πεζόδρομο γύρω από την Ακρόπολη με μια σοκολάτα στο χέρι από τα Everest. Αυτές τις μέρες κατάλαβα πραγματικά τι σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος με απλά πράγματα, χωρίς ψώνια, χωρίς υπερβολές, απλά στολίζοντας με το μωρό σου ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Τώρα αν με ρωτήσεις… καλά δεν είμαι… ωστόσο επιβιώνω γιατί έχω κάτι να ελπίζω! Πάντα βέβαια στηριζόμενος και στο ότι η καθημερινότητα έχει μια κλίση στη λήθη…