Semantics^3

Το ελληνικό λαϊκό μουσικό παλκοσένικο είναι γεμάτο από άσματα που μπορούν να αποτελέσουν πηγή για τις πιο αστείες ιστορίες. Ακόμα συχνότερα είναι βέβαιη πηγή ντροπής, φτάνοντας στα όρια της δημοσίας αιδούς, αλλά ποιος έχασε τη ντροπή αγαπητοί μου στην Ελλάδα για να την βρουν στα αζήτητα οι έλληνες στιχουργοί;

Τα τραγούδια του χωρισμού και του πόνου είναι πάντα πιο πιασάρικα αφού εκφράζουν με διάχυτο τρόπο την καψούρα του κατατρεγμένου μέσου Έλληνα, ο οποίος πρώτον δεν φταίει ποτέ για το χωρισμό (εδώ δεν φταίει για την οικονομική ύφεση!), δεύτερον πονάει λες και τον σφάζουν (γνήσια drama queen μέσα στο ρου της ιστορίας), τρίτον αναρωτιέται για την κακιά του τύχη (που είναι το κράτος; Οέο!), τέταρτον βλογάει τα γένια του (εμείς χτίσαμε την Ακρόπολη ρε!), πέμπτον έχει μονίμως απορίες (τι στο διάολο είναι αυτό το PSI;), έκτον φιλοσοφεί ακατάσχετα (από πού κι ως που δεν είμαι αριστερός επειδή ψήφισα Καραμανλή το 2004;)

Τυπικό δείγμα τέτοιου άσματος που μου θύμισε το timeline του facebook αποτελεί το καλλιτεχνικό δημιούργημα της Πέγκυς (μην ακούσω ποιας Πέγκυς!). Στίχοι Ελεάνας Βραχάλη, που με το Χατζηγιάννη κοπελιά σε γνωρίσαμε, τι περιμέναμε να μου πεις! Η καλλιτέχνιδα αρχικώς τοποθετεί τον ακροατή στο σκηνικό ‘ούτε τυπικά δεν μιλάμε πια’, να ξέρεις βρε αδερφέ που βρίσκεσαι. Έπειτα προχωρά στις απορίες ‘ρώτησα γιατί φωνάζεις φύγε’ (θα έχει τους λόγους του), ‘ρώτησα ο έρωτας που πήγε’ (στο διάολο), ‘ρώτησα γιατί κρατάς μαχαίρι’ (μπορεί να είναι χασάπης). Έπειτα προχωρά στον προσωπικό της Γολγοθά ‘ποτέ μου Θεέ μου’ (γιατί είναι και θρήσκα), ‘δεν είχα μια αγάπη απλή’ (μαλακομαγνήτης λέγεται καλή μου), ‘πώς να ‘μαι, τι να ‘μαι’ (λίγο Κορκολής μου κάνει αυτό). Τέλος, προχωρά σε μια προσωπική ψυχανάλυση ‘ ευαίσθητη ή λογική;’ (μουλάρα θα έλεγα εγώ).

Το πιο τραγικό είναι πως κάποιοι εκεί έξω, μπορεί και να το θεωρήσουν και ‘πολύ γαμώ τραγούδι’…!