Αλκυονίδες

Οι Αλκυονίδες δεν περνάν ποτέ από εδώ. Γιατί άραγε η Αλκυόνη να αναζητήσει εδώ τον ήλιο για τα αυγά της. Σε ποια βράχια, σε ποιο Μεσογειακό αλατισμένο νερό να αναμένει καρτερικά και άδικα τον αγαπημένο της που έχει σκυλοπνιχτεί; Μην απατάσαι από το γεγονός ότι κι εδώ πρόκειται για κατ’ ευφημισμόν Νησί, τα κεφαλαία πάντα αλλάζουν το νόημα της λέξης.

Προσπαθώ πολλές να σκεφτώ πίσω από τις εύλογες εξηγήσεις αυτής της κρίσης, δεν είναι βλέπεις ούτε δύσκολες, ούτε πολύπλοκες. Ωστόσο, σαν άνθρωπος θέλεις κάποιες διευκρινήσεις περί του γιατί πρέπει η δική σου γενιά να περάσει αυτή τη μετάβαση, η οποία είναι από πολλές απόψεις ιστορική. Η απάντηση που συνήθως παίρνεις, και εν πολλοίς αναμενόμενα, είναι ‘γιατί έτσι’!

Βλέποντας σήμερα το παρακάτω video, με μια μουσική των Abba να στριφογυρίζει ευχάριστα μέσα στο μυαλό μου, μπήκα στη θέση της Donna, όταν εξηγεί στην κόρη της ότι ουσιαστικά δεν είχε επιλογή για κάτι άλλο. Φαντάστηκα να το λέω στα παιδιά που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω. Να τους σιγοψιθυρίζω το ρυθμό του τραγουδιού όταν τα ετοιμάζω για το σχολείο, όταν τα αποκοιμίζω στο κρεβάτι το βράδυ με ένα νανούρισμα και ένα παραμύθι, κι όταν τα χαιρετώ κρυφά πίσω από την κουρτίνα, μόνο και μόνο για να μην τα κάνω ρεζίλι, για το πρώτο τους ραντεβού. Αναλογίζομαι ότι η Donna, αυτή η σουφραζέτα Αγγλίδα που ξέμεινε από τη γενιά των παιδιών των λουλουδιών σε ένα ελληνικό νησί, υπήρξε εξαιρετικά τυχερή. Εξάλλου, η αποκρυστάλλωση της γονικής σοφίας είναι στο να δέχεται χωρίς δισταγμό κι ερωτήσεις, αυτό που το παιδί σου δίνει απλόχερα, ακόμα κι αν αυτό είναι… να το ντύσεις για το γάμο!

Στη θέα και μόνο της απομονωμένης εκκλησίας πάνω στον απότομο βράχο, συνειδητοποιώ πόσο θα ήθελα αυτή η χώρα να ήταν διαφορετική για να χωρέσει την τόση ομορφιά, το τόσο γαλάζιο και τον τόσο ήλιο. Αντ’ αυτού νιώθω σαν να γλιστρά μέσα από τα χέρια μου.

Και έτσι για να εξηγούμαστε, οι Αλκυονίδες δεν θα περάσουν ποτέ από εδώ. Στη χειρότερη να εξαφανιστούν από προσώπου γης…