Woman

Το παράξενο ήταν ότι από μακριά άκουσα τον ήχο του τακουνιού της. Σπανίως αφουγκράζομαι γυναικείους ήχους, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν το ένιωσα ως φυσική ανάγκη ή τάση, ούτε για τον έναν λόγο, τον αναμενόμενο, αλλά ούτε και για τον άλλο, τον παρενδυματικό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι γυναίκες δεν υπήρξαν στην παλέτα της φυσικής μου επιλογής, αντίθετα με τις όποιες προσταγές που θα περίμενε κανείς από τη φύση. Εκείνη η γυναίκα, όμως, ήταν διαφορετική! Πρώτα από όλα ανέδιδε μια μυρωδιά σχεδόν πρωτόγνωρη. Τόσο μοναδική, αλλά ταυτόχρονα και υπερβολικά γνώριμη, σχεδόν μητρικά οικεία. Να φανταστείτε ότι προτού καν τη δω, είχα σχηματίσει την εικόνα της στο μυαλό μου. Σηκώνοντας ελαφρά το κεφάλι μπόρεσα να ταυτίσω τη φαντασία με την πραγματικότητα, και θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως είχα πέσει τόσο έξω.

Η πρώτη απογοήτευση ήρθε φυσικά όταν με προσπέρασε χωρίς καν να μου ρίξει έστω κι ένα βλέμμα. Πικρή ήττα, όπως θα έλεγε κι ο κολλητός μου. Τώρα πλέον μπορούσα να κοιτάξω το πίσω μέρος του κορμιού της. Η φούστα που φορούσε έφτανε λίγο πιο κάτω από το γόνατο, τόσο στενή που διέγραφε σχεδόν αριστοτεχνικά τα υπέροχα οπίσθια της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή νομίζω ότι τα μόνα οπίσθια που μου είχαν κάνει ποτέ τόση εντύπωση ήταν του Νικόλα, του γυμναστή μου, αλλά αυτά που έβλεπα τώρα μπροστά μου να λικνίζονται με μια ελαφριά ταλάντωση ήταν ολωσδιόλου διαφορετικά.

Προχώρησα με βήμα γοργό για να τη φτάσω. Από την άλλη ήμουν τόσο αφελής. Πες ότι την έφτανα, τι θα της έλεγα; Είμαι ο Γιάννης και θαυμάζω τον κώλο σας; Ο πληθυντικός ευγενείας θα με μάρανε! Στο μεταξύ είχα επιταχύνει τόσο πολύ, που την είχα σχεδόν φτάσει από τα αριστερά της. Με αυτές τις σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό μου, ξάφνου σταμάτησα. Ένας τρίτος παρατηρητής, όπως διάφοροι περαστικοί, λογικά είχαν σκάσει στα γέλια. Ένας τρελός να τρέχει και να κοκαλώνει δίπλα από μια εντυπωσιακή κυρία.

Σε αυτή τη ροή των γεγονότων, δεν στάθηκε καθόλου ξαφνικό το ότι η γυναίκα κοκάλωσε, ίσως και να τρόμαξε, όταν ένας παλαβός σταμάτησε από τα αριστερά της κι έμεινε να κοιτάζει. Το παράξενο, όμως, είναι πως δεν έδειχνε καθόλου τρομαγμένη, τουλάχιστον δεν φανέρωνε κάτι τέτοιο το γεγονός ότι με ηρεμία έστριψε το κεφάλι της, και κατέβασε τα μεγάλα μαύρα της γυαλιά αργά και σταθερά. Τα χείλη της κάτι ψέλλισαν, αλλά εγώ είχα μείνει στήλη άλατος, αδυνατώντας να αποκτήσω την όποια επαφή με το περιβάλλον.

‘Θέλετε κάτι!’, γύρισε και μου είπε με ηρεμία, ίσως και για πέμπτη φορά.

‘Να σας γνωρίσω’, αποκρίθηκα.

Πιο μεγάλη κοτσάνα δεν μπορούσα να βρω; Μα καλά τι σκεφτόμουν; Βέβαια, από κάποιο ηλίθιο σχόλιο περί μοναδικού πάτου, καλύτερο ήταν αυτό.

Εκείνη χαμογέλασε, σχεδόν ξεκαρδίστηκε, λες και της είπα το πιο πετυχημένο αστείο στην ιστορία των ανεκδότων. Χαζογέλασα κι εγώ, μη νομίζετε, από αμηχανία.

‘Πως σας λένε;’, με ρωτάει.

‘Γιάννη’, της απαντάω.

‘Χάρηκα Γιάννη’, και με αυτή τη λέξη πάει να φύγει.

‘Εσάς, πως σας λένε’, της φωνάζω, λίγο πιο δυνατά από τον τόνο που η ευγένεια θα υποχρέωνε.

Με το που τελειώνει η πρόταση μου φρενάρει, πάντα με χάρη, και γυρίζοντας μονάχα το κεφάλι, μου απαντά, ‘Γκρίζα Κυρία… και το αγόρι σου, νομίζω ότι σε περιμένει στη γωνία!’. Στρέφοντας τα μάτια μου στη γωνία που μου είχε δείξει με το βλέμμα της, αντιλαμβάνομαι τον Δημήτρη να κάθεται και να με παρατηρεί αποσβολωμένος.

Νομίζω πως η Αιόλου, για πρώτη φορά μέσα στα τόσα χρόνια, πρέπει να μου φάνηκε τόσο άδεια. Μόνη περιεκτικότητα της, τρεις άνθρωποι που σχημάτιζαν ένα μεταφυσικό σχεδόν τρίγωνο. Στη κορυφή εγώ να κοιτάω μια γυναίκα να ξεμακραίνει, και σε μια από τις γωνίες των βάσεων, ο Δημήτρης.

‘Ποια ήταν αυτή; ….Εεεεε!’, και με σκουντάει, ‘Γιάννη, ποια ήταν αυτή;’

‘Η Γκρίζα Κυρία’, του αποκρίνομαι, και χαμογελώ.

υ.γ. Πιστός στην απέχθεια των ειδικών εορταστικών ημερών, ανεβάζω αυτό το κείμενο για την περασμένη ‘Ημέρα της Γυναίκας’! Αφιερωμένο στην Κατερίνα… γιατί έτσι!