Musical

Αρχίζουμε με μια διαπίστωση, σχεδόν αξίωμα, πως αγαπώ τα musicals. Οπότε καταλαβαίνεις ότι θεωρώ πολύ φυσιολογικό να δω έναν άνθρωπο να τραγουδάει με συνοδεία μουσικής στο δρόμο, ενώ ενδόμυχα θα ήθελα πολύ να το κάνω, μάλιστα περιστοιχισμένος και από ολόκληρο μπαλέτο. Σιγά τι θες θα μου πεις! Απλά μια ζωή σαν να είσαι μαθητής στο Glee ή ανερχόμενο άστρο στο SMASH.

Όπως έχω ξαναπεί, η μοναδική ευκαιρία που έχω πλέον να τραγουδώ φωναχτά είναι όταν κάνω ποδήλατο. Αυτό γιατί διατηρείς μια απόσταση ασφαλείας από τους οδοιπόρους, ενώ λόγω ταχύτητας δεν προλαβαίνουν οι διπλανοί να καταλάβουν «από πού τους ήρθε». Παλιότερα, στην Αθήνα, ο χώρος για τέτοιες εκδηλώσεις θεατρικότητας ήταν αποκλειστικά και μόνο εντός του αμαξώματος του αυτοκινήτου μου (ιδιαίτερα όταν τα παράθυρα ήταν κλειστά – σπάνια βέβαια). Στις πρόσφορες τοποθεσίες δεν συγκαταλέγω το σπίτι που το Wicked ωχριά μπροστά στις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Ενώ ρεσιτάλ δίνω και σε άλλες δύο περιπτώσεις: το μαγείρεμα και το καθάρισμα του σπιτιού!

Θυμάμαι ακόμα το πρώτο Musical που είδα στο θέατρο, το οποίο δεν ήταν άλλο παρά το πρώτο έργο του Andrew Lloyd Weber, δηλαδή το “Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat”. To casting μη φανταστείς κάτι το καταπληκτικό, αφού πρωταγωνιστούσε μελλοντικό μέλος του μπαλέτου της Παπαρίζου στο Number One και η Φιόνα Τζαβάρα (η Ζανίνου έμεινε σπίτι!). Ωστόσο, όταν έρχεσαι σε επαφή με εκείνο τον κόσμο που είναι “φυσιολογικό” να τραγουδάς στη μέση της σκηνής, τότε τίποτα δεν μπορεί να στο χαλάσει!

Αν, λοιπόν, δείτε κανέναν δίπλα σας με ακουστικά θηρία να τραγουδά, όχι τηλέφωνο αμέσως στο Σινούρη (δεν βολεύει πλέον και το λεωφορείο)… μπορεί να είμαι κι εγώ!