Semantics^6

Συνειδητοποιώ ότι έχω διολισθήσει σε ένα ακόμα μεροληπτικό αμάρτημα, εκείνο της ξένο-λαγνείας, ειδικά στον τομέα της σημασιολογίας. Ξέρω εκ των προτέρων τι θα πεις αυστηρέ μου αναγνώστη, ότι δηλαδή είμαι ένα αδαές βλαχάκι της ελληνικής υπαίθρου που θέλει να βγάλει μετά βδελυγμίας από πάνω του το μπουζούκι και να το αντικαταστήσει με την ηλεκτρική κιθάρα του Clapton. Γι’ αυτό κι έρχομαι σε αυτό το σημείο να ασχοληθώ και με την ξένη μουσική. Σήμερα η στήλη των semantics δεν θα ασχοληθεί με στίχους του τύπου ‘αν υπήρχες θα σε χώριζα’, αλλά με κάτι πολύ πιο ευτελές… με το σύγχρονο ύμνο του μαζοχισμού. Στο τραπέζι της ανάλυσης θα βρεθεί σήμερα ο μισητός, ο σιχαμένος (anisixos βγες από το προφίλ μου!), ο όξω από δω τελοσπάντων Βρούνος ο Αρειανός, ή κατά κόσμο Bruno Mars.

Ο Βρούνος ερμηνεύει το τραγούδι του καλού παιδιού, το οποίο μια αλόγα το κάνει ό,τι θέλει. Στην Ελλάδα θα το λέγαμε σύνδρομο Ξανθόπουλου, ή εσχάτως και σύνδρομο Κούβελου. Το άσμα αρχίζει με την περιγραφή της εν λόγω καριόλας (sic) που ομολογουμένως ζει μια κολασμένη και άσωτη ζωή, ‘παίρνεις, παίρνεις, παίρνεις (η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης και το πιάνεις και το υπονοούμενο) τα πάντα, αλλά δεν δίνεις ποτέ’. Να φανταστείτε η τσούλα όταν τον πρωτοφίλησε ‘είχε τα μάτια ανοικτά’ (καλά αυτός πως στο διάολο τώρα το κατάλαβε αφού είχε τα δικά του κλειστά;). Το φτωχό πλην τίμιο παιδί (το οποίο στο clip έχει ζαλωθεί και ένα πιάνο για χάρη της και το κάνει σε όλο το Brooklyn βόλτα) της τα ‘έδωσε όλα και αυτή τα πέταξε στα σκουπίδια’. Τι να πεις; Γυναίκες…!

Στο ρεφραίν ξετυλίγεται ο ύμνος του μαζοχισμού, ‘θα έπιανα μια χειροβομβίδα για σένα’, ‘θα έριχνα το χέρι μου σε μια λεπίδα’, ‘θα πηδούσα μπροστά από ένα τρένο’, ‘θα έτρωγα μια σφαίρα στον εγκέφαλο’ (μόνο κινίνο δεν πήρε και δεν άκουσε ολόκληρη ομιλία του Σαμαρά). Δηλαδή κι εμείς αγαπήσαμε μάνα μου, αλλά δεν κάναμε έτσι. Νομίζεις ότι μένει εκεί; Όχι αγαπητέ μου αναγνώστη, ‘μαύρο-μπλέ κάνε με από το ξύλο μέχρι να μουδιάσω’ (χτύπα με κουτούλα με στον τοίχο), ‘πες στο διάβολο γεια, όταν γυρίσεις από εκεί που είσαι’ (what the hell σα να λέμε!), ‘θα χαμογελάσεις και μετά θα ξεσκίσεις τα φρένα του αυτοκινήτου μου’… Χριστέ μου αυτή δεν είναι γυναίκα αγόρι μου… Μπακογιάννη και Παπακώστα γωνία είναι! Να μη σας τα πολυλογώ, τραβάει και έναν πυρπολισμό στο τέλος για grande finale!

Κι έρχομαι κι ερωτώ εγώ… να πω ξανά κακιά κουβέντα για τραγούδι της Πέγκυς;