Semantics^5

Είναι καιρός τώρα που έχω καταπιαστεί με τη σημασιολογία, σε ερασιτεχνικό βέβαια επίπεδο πάντα. Βλέπεις η πεπερασμένη φαντασία μου, και, αναμφισβήτητα, το συγγραφικό μου ταλέντο δεν μου επιτρέπουν μεγαλεπήβολα σχέδια. Έχω, ωστόσο, να εξομολογηθώ ένα μέγιστο αμάρτημα, τη μεροληψία. Σε αντίδραση στην έκδηλη επίθεσή μου στο ‘εμπορικό’ τραγούδι, τα semantics σήμερα θα διεισδύσουν στον κόσμο του ‘έντεχνου’ τραγουδιού, εκεί που ο στίχος για να γραφτεί πολλές φορές θέλει τον στιχουργό να έχει καπνίσει όλα τα Ζωνιανά. Τέλος, χάριν παραστατικότητας θα χρησιμοποιήσω (εν γνώσει της θύελλας κριτικής που θα ξεσπάσει) την αγαπημένη των «ποιοτικών»… Νατάσα Μποφίλιου!

Αρχίζουμε με υπόκρουση, ‘Καλωσήρθατε στα Δειλινά…δικό σας’, και διάθεση ‘πέντε πανέρια γαρύφαλλα για σένα μάνα μου’. Ο στίχος σε τοποθετεί άμεσα στις αντιθετικές προτάσεις ‘μέχρι το τέλος η ψυχή, κι όμως πηγαίνει και πιο κει’ (σαφείς αναφορές στη θεωρία του χάους). Προχωράμε σε ‘αν μ’ αρνηθείς ως τις 7[…] 30 θα ξοδέψεις’ (να σου και το θρησκευτικό, γιατί είναι και κορίτσι της εκκλησίας). Στο ρεφρέν αφού πετάει και μια τσιρίδα, ως άλλη Λένω Μπότσαρη (ταιριάζει και με το περιρρέον επαναστατικό κλίμα) βροντοφωνάζει ‘όχι που τρέμω το σταυρό […] χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία’ (επιστήμη - θρησκευτικά σημειώσατε 2). Στο δεύτερο κουπλέ το θρησκευτικό μένος παίρνει την ανηφόρα ‘δε φεύγω για παλικαριά, αλλά που μού 'πεσε βαριά, μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία’ (και αναρωτιέμαι… τι σκατά σερβίρουν στον Παράδεισο; Η δε Προδοσία στον Παράδεισο είναι κάτι σε φαγητό με κωδικό όνομα, σαν το σαλόνι Πάθος της επιπλοποιίας Κασπίρη;) . Το τραγούδι είναι το απαύγασμα του εγωισμού έχω να προσθέσω, αφού ‘κι άμα γυρίσεις νικητής, θα χεις καρδιά να κοιμηθείς’ (κοτζάμ νικητής ρε κοπελιά… να ρίξει και κάναν ύπνο!). Ενάντια στη λαϊκή παράδοση ο στίχος ‘αυτούς που φεύγουνε νωρίς, ποτέ δεν τούς ξεχνάμε’ (η γιαγιά που πάντως έλεγε ‘μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται’ ή εναλλακτικά ‘αλί σε αυτόν που φεύγει καμάρι μου’!).

Συμπερασματικά, συνεχίζει να ισχυρίζεται κανείς ότι ο κακός στίχος είναι προνόμιο μόνο του ‘εμπορικού’ τραγουδιού…;