Post V-day

Περνώντας σήμερα από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας συνάντησα ένα τσούρμο μικρά παιδιά, ενώ οι αλαφιασμένοι γονείς τα κυνηγούσαν. Σκέφτηκα πως αν σε αμολούσα εκεί μέσα, θα ήταν μαρτύριο ισοδύναμο του Σίσυφου. Γέλασα γιατί σκέφτηκα και μόνο την εικόνα και κυρίως το βλέμμα σου. Στα ακουστικά μου εκείνη τη στιγμή έπαιζε το Dreams, και η Dolores πιστοποιούσε ότι το αίσθημα αυτό το έχει νιώσει και στο παρελθόν, αλλά τώρα είναι διαφορετικό. Νομίζω ότι κατανοώ τι θέλει να πει. Όταν μάλιστα στο έχει εξηγήσει και live κάπου εκεί γύρω από τη ‘Φορμίωνος’ με παρέα, τότε δεν σου έχουν μείνει και πολλές απορίες.

Πίσω στο σπίτι, νωρίς για διαφορά, παρατηρώ την κάρτα που είναι δίπλα από το pc, εκείνο το παράθυρο με τον έξω κόσμο. Αναρωτιέμαι γιατί τα αρκούδια είναι το κατεξοχήν ζώο για να εκφράσεις την αγάπη, αλλά αμέσως λέω να ρίξω το φταίξιμο στη Marilyn, στο Roosevelt ή στη Bear Gay παράδοση, δηλαδή ένα παιχνίδι με αβέβαιη έκβαση. Η Dolores παίζει και πάλι από πίσω, σε ένα πρωτόγονο ήχο, με ένα σχεδόν ινδιάνικο φινάλε, σαν έναν ιδιότυπο ερωτικό χορό της βροχής. Νομίζω πως μου κάνει, μιας και ο μόνος σίγουρος τρόπος να έρθεις άμεσα εδώ είναι σε μορφή βροχής, λόγω τοπικών καιρικών συνθηκών και μόνο. Ιστορικά, επίσης, εξακριβωμένο για την επιτυχία του, αφού έτσι κατάφερε και ο Δίας να κουτουπώσει τη Δανάη.

Με χρονοκαθυστέρηση, σαν τα χρηματοκιβώτια που φέρουν σημαντικό θησαυρό, αλλά και με το ίδιο ενός γνήσιου μοναχοπαιδιού, ένα post για τη ‘γιορτή’ των ερωτευμένων μπορεί να καθυστερήσει και μια μέρα. Εδώ κοτζάμ Λιλή και αργοπόρησε ολόκληρη την αγάπη, εκείνη, τη χριστιανική…