Κεμάλ

Διαβάζω ελληνικές εφημερίδες μόνο και μόνο για να έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι κάπου εκεί γύρω και μπορώ να συμμετέχω σε όλο αυτό… ό,τι κι αν είναι αυτό! Προφανώς και πρόκειται για μια ολοκληρωτικά κίβδηλη παρηγοριά. Πικρές οι βουλές του όποιου Θεού, όπως έλεγε κι ο Μάνος…

Η Ελλάδα, βλέπεις, είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι σου λείπει πιότερο το καλοκαίρι. Θες ο ήλιος, θες η θάλασσα, θες η αλμύρα του ιδρώτα… κόψε και μοίρασε! Ωστόσο, διαβάζοντας σήμερα μια είδηση ότι το Σινέ Θησείον κατατάσσεται, σύμφωνα με άρθρο του CNN, ως ο καλύτερος κινηματογραφικός προορισμός ανά τον κόσμο, σιγουρεύτηκα ότι χρόνια τώρα ‘πουλάμε’ ως έθνος – ή τουλάχιστον οφείλουμε να ‘πουλάμε’ – το ευλογημένο θέρος. Σε αυτό το σημείο, να ξεκαθαρίσω ότι δεν μιλώ οικονομικά, αλλά ως ένας συναισθηματικός πωλητής στο Μοναστηράκι, ανάμεσα στη μαρμάρινη ακέφαλη Νίκη της Σαμοθράκης και τον χάλκινο, αγνώστου ταυτότητας, Ποσειδώνα ή Δία. Γιατί μπορεί για μένα το ελληνικό καλοκαίρι να μη διαθέτει ουδεμία φολκλορική νότα, αλλά αυτό είναι μάλλον η εξαίρεση μέσα στους κανόνες που με περιτριγυρίζουν. Αν δεν με πιστεύεις, στρέψε το βλέμμα σου στην ελληνική τηλεό(ρ)αση… όλο και κάποια διαφήμιση θα πετύχεις.

Όποτε τυγχάνει να με ρωτάνε για την πίστη μου στην Ελλάδα ή τους Έλληνες (μην αυταπατάσαι ότι είναι το ίδιο), το βλέμμα μου είναι κενό. Δεν τολμώ να ομολογήσω ότι δεν βαστάω καμία, ενώ την ίδια στιγμή αρνούμαι να τους δώσω την παραμικρή ικανοποίηση που θα συνοδευτεί πιστοποιημένα είτε από ένα σαρδόνιο χαμόγελο, είτε μια συμπονετική (τραγικά ειρωνικό ότι στην αγγλική συνηθίζεται ο ελληνικός όρος sympathetic) κίνηση της κεφαλής. Είναι στιγμές που νιώθω σαν τον Κεμάλ, εκείνο τον άμυαλο παιδί από τους στίχους του Γκάτσου. Μοναδική παρηγοριά, ένα νοητικό παιχνίδι, όπου στη θέση του Κεμάλ φιγουράρω την Αντουανέτα… και κάπου εκεί χαμογελώ, διαψεύδοντας τον Μάνο…