Theatre

Η τέχνη ήταν ανέκαθεν προστάτης της διαφορετικότητας. Δες για παράδειγμα πόσοι κατατρεγμένοι, σαλεμένοι, εκκεντρικοί, ιδιότροποι… διαφορετικοί τελοσπάντων από αυτό που θα ονόμαζες “μέσο”, βρήκαν καταφύγιο, έκφραση ή έστω και απεικόνιση στην όποια μορφή τέχνης.

Η διαφορετικότητα είναι αλήθεια ότι τρομάζει. Σε σημείο μάλιστα που ανάλογα με το βαθμό της, μπορεί να ποικίλλει ανάμεσα και στους ήδη διαφορετικούς (βλ. κατηγοριοποιήσεις στους gay). Κι εδώ ελλοχεύει ένα ‘απίστευτο’ ταλέντο του ανθρώπινου είδους, δηλαδή το να βαφτίζει φαυλότητα εκείνο που παρεκβαίνει του μέσου.

Λίγες μέρες πριν είχα τη χαρά να παρακολουθήσω ένα υπέροχο Musical, το οποίο διαπραγματευόταν ακριβώς αυτό το θέμα. Το Wicked, μέσα από ένα σαφώς εμπορικό prequel του ‘Μάγου του Οζ’, προσπαθεί να καταπιαστεί με το τι τελικά είναι φαύλο. Συνταγή κλασσική: μια φιλία, μια προδοσία, ένα ερωτικό τρίγωνο, λίγο από ανθρώπινα δικαιώματα και μπόλικο τραγούδι και χορός. Η παράσταση ήταν μια πανδαισία χρωμάτων, τραγουδιών, και φωνών, που σε ταξίδευαν πραγματικά σε έναν άλλο κόσμο, σχεδόν παραμυθένιο. Από την άλλη, οι αλληγορίες για τη ‘διαφορετικότητα’, κυρίως την ομοφυλοφιλική, έδιναν και έπαιρναν. Το ίδιο βέβαια και οι gay τριγύρω, που ήταν λες και είχα βρεθεί στο Sodade.

Τελικά, η πρώτη επίσκεψη στην Αγγλική θεατρική σκηνή μου θύμισε λίγο το νούμερο με το οποίο άνοιξε ο Neil Patrick Harris τα Tony το 2011… για check… είναι Θεός ο τύπος!

Καλό τριήμερο εκεί κάτω στην πατρίδα!