Swans

Λένε πως όταν δεν γράφεις στο blog, σε έχει μάλλον κερδίσει η ζωή. Με κάποια χρόνια blogging στην πλάτη μου, μπορώ να πιστοποιήσω ότι έχουν απόλυτο δίκιο! Πρόκειται ίσως για εκείνες τις στιγμές που κάτι εκεί έξω έχει πιο ενδιαφέρον, τόσο πολύ μάλιστα που δεν έχεις καθόλου την ανάγκη του ηλεκτρονικού σου ψυχολόγου. Βέβαια για να πληκτρολογείς τελικά ξανά πάνω σε ένα QWERTY πληκτρολόγιο, τότε αυτό σημαίνει ότι μάλλον νιώθεις μια ροπή για ξάπλα στο ηλεκτρονικό ντιβάνι για μια ακόμη φορά. Βλέπεις, το έχουμε πει πολλάκις, πως στο blog συμπεριφέρεσαι πάντα σαν να είναι η χειρότερη second best γκόμενα, την οποία θυμάσαι μόνο στα δύσκολα.

Ελάχιστη σημασία έχει πως πέρναγα όλο αυτό τον καιρό που απείχα. Έτσι κι αλλιώς για να μην έγραφα, μάλλον πέρναγα το λιγότερο τέλεια. Στην παρούσα, ωστόσο, στιγμή, το μόνο που μένει από τις προηγούμενες μέρες χαμόγελου και χαράς, είναι ένας φέρελπις καταθλιπτικός νέος με το laptop σε ένα τρένο που τρέχει μέσα στην αγγλική εξοχή. Παρεμπιπτόντως, ο καιρός δεν τον βοηθά και ιδιαίτερα, εκτός κι αν ήταν ήρωας της Virginia Woolf που η μόνη του έννοια θα ήταν να αγοράσει λουλούδια και μετά από λίγο να αυτοκτονήσει. Από την άλλη, δεν θα ήθελα, ακόμη κι αν ίσχυε το παραπάνω σενάριο, να χάσω το αγγλικό καλοκαίρι με την αντίστοιχη παρέα.

Στα παραλειπόμενα, και σε αντίθεση με τους καταθλιπτικούς και ρομαντικούς ήρωες, ο παρόντας ‘γραφιάς’ ένιωσε για μια ακόμη φορά ότι οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας, είναι το καλύτερο, μεγαλύτερο και πιο αξιοθαύμαστο δώρο που μας κάνει η συμβίωση μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Όπως θα έλεγαν η Elphaba και η Glinda μας αλλάζουν για τα καλά και προς το καλύτερο.

Φτάνοντας στον προορισμό μου, ξέρω πως στις εικόνες που θα βλέπω από αύριο, θα υπάρχει κάπου μια ανάμνηση ενός παιδιού με λαμπερά μάτια να με συντροφεύει. Για εκείνο το απόγευμα που ταΐζαμε παρέα τους κύκνους στο ποτάμι. Παρηγοριά μόνη, ότι σε λίγες μέρες – έτσι θέλω να το σκέπτομαι – θα μπορέσουμε να τους ξανά-ταΐσουμε μαζί…