Foreigner

…και κάπου εδώ χάσαμε το καλοκαίρι!

Ένα πράγμα που έχω συνηθίσει τελικά σε αυτό τον τόπο είναι ότι οι χαρές κρατάνε πάντα λίγο. Λες και όλα έρχονται σε δόσεις για να μη σου πέσει τόση χαρά μαζεμένη. Συνεχώς υπάρχει διάχυτη μια μιζέρια, καθόλου βέβαια παρόμοια με εκείνη που βίωνα στην Ελλάδα, αφού δεν πηγάζει από κάποιου είδους οικονομική στενότητα ή ανέχεια. Ωστόσο είναι κι αυτή στενάχωρη, καθώς δεν σου αφήνει καθόλου περιθώρια να κινηθείς ελεύθερος και αποδεσμευμένος από πάσης φύσεως περιορισμούς και καταναγκασμούς.

Από τα λίγα ευχάριστα διαλλείματα, τα οποία διασκεδάζω μάλιστα αρκούντως, είναι οι επαφές μου με ξένους λαούς και νοοτροπίες, τις οποίες στην Ελλάδα πολύ σπάνια θα μπορούσα να συναντήσω. Πόσο συχνό είναι σε ένα τραπέζι να κάθεσαι με έναν Άγγλο, μια Βραζιλιάνα, μια Λιθουανή, μια Πολωνή, έναν Ινδό και έναν Αμερικάνο; Είναι δε τέτοια η αμηχανία μου που συχνά δεν μπορώ να αρθρώσω κουβέντα, απλά κάθομαι και τους παρατηρώ. Κάποιες στιγμές νιώθω περισσότερο σαν φέρελπις ανθρωπολόγος που το μόνο που του λείπει είναι ένα σημειωματάριο για να καταγράφει τις παρατηρήσεις του.

Πίσω στην Ελλάδα έχω συζητήσει τόσο πολύ το θέμα των μεταναστών, και οι «αριστερές» απόψεις μου πάνω στο θέμα είχαν επιφέρει αρκετές φορές την αντίδραση. Ζώντας εδώ καταλαβαίνω βέβαια ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ των δύο περιπτώσεων, αν και πάλι θεωρώ ότι η παρούσα εμπειρία μου είναι εξαιρετικά μεροληπτική λόγω του ότι οι «μετανάστες» με τους οποίους συναναστρέφομαι έχουν το λιγότερο ένα μεταπτυχιακό. Όσο ελιτίστικη, όμως, κι αν είναι η αντιμετώπιση μου, συνεχίζω να πιστεύω ότι η απόφαση να ξεριζωθείς από τον τόπο σου δεν είναι ποτέ μια εύκολη και ωραία απόφαση, ειδικά αν αυτό γίνεται βίαια. Το όλο θέμα γίνεται ακόμα πιο δυστυχές αν εγκλωβίζεσαι και σε μια χώρα που ζεις μια κόλαση, ίσως και χειρότερη από τη χώρα που έχεις προέλθει, με έναν ρατσισμό που νομοτελειακά σε οδηγεί στο περιθώριο.

Ακούγοντας τις δηλώσεις του κ. Τζήμερου, συνειδητοποίησα τελικά με τι ευκολία κάποιος μπορεί να διολισθήσει στην πιο απάνθρωπη πρακτική, βαφτίζοντας την μέχρι και οιονεί προοπτική ανταγωνιστικού κόστους. Ακόμα πιο αγόγγυστα, η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί κάτω από το μότο “Arbeit Macht Freit”.

Τελικά οι καιροί είναι επικίνδυνοι, κι οι άνθρωποι ακόμη περισσότερο…