Semantics^9

Λίγες είναι στη σήμερον ημέρα οι καλλιτέχνιδες που μπορούν να αναγνωρίσουν τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές και διεθνείς εξελίξεις, με ένα σχεδόν προφητικό τρόπο. Πόσες νομίζεις ότι έχουν μείνει; Η Ζωζώ Σαπουντζάκη, η Άντζυ Σαμίου, η Άντζελα Δημητρίου… άντε και καμιά Καίτη Γαρμπή στο τσακίρ κέφι… αλλά πάνω από όλα και όλες είναι η Από(β)λυτη ελληνίδα star!

Στην τελευταία της προσπάθεια, η Αννούλα (σχήμα λόγου), επιχειρεί μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στην ελληνική κρίση. Στοχεύει εύστοχα στα θεσμικά και διαρθρωτικά της θεμέλια, μέσω ενός υπερβατικού σχεδόν στίχου (ο οποίος ελάχιστη πραγματολογική ανάλυση χρειάζεται), αλλά και ενός αρρωστημένα αλληγορικού video clip. Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά.

Από στιχουργικής σκοπιάς, ο Νίκος Καρβέλας καταθέτει μια συνοπτική αποτίμηση των μνημονιακών χρόνων της Μεταπολίτευσης. Οι αντιθετικές προτάσεις του τύπου «φωτιές ν' αφρίζουνε, δέντρα να περπατάνε/ αεροπλάνα ν' αρμενίζουνε, βαπόρια να πετάνε» υπερτονίζουν τον παραλογισμό της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας.  Στηλιτεύοντας το πολιτικό μέλλον της χώρας, ο στιχουργός μοιράζεται την έντονη απαισιοδοξία του τόσο σε εγχώριο, όσο και σε διεθνές πολιτικό επίπεδο. Σαφείς είναι οι πολιτικές αιχμές εναντίον της αντι-αναπτυξιακής πρακτικής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά και οι όποιες ενστάσεις στο Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά και στην αναμφίβολη Πολιτική Μεγέθυνσης και Βιομηχανικής Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως σύνολο, βλ. «Κόσμοι που κάποτε πίστεψα/ γέφυρες που κάποτε έχτισα/ ελπίδες που κάποτε έσωσα/ όλα στης θάλασσας τον πάτο αστράφτουνε». Στόχευση και πρόταση πολιτικής του δημιουργού είναι απλά η έξοδος από την Ε.Ε. και η επιστροφή στη δραχμή, μέσω ενός σχεδόν κομμουνιστικού προσανατολισμού (ενδεικτική είναι το δίχως άλλο και η εμμονή με το κόκκινο χρώμα – φόρεμα και αίμα – στο συνοδευτικό video clip). Οι στίχοι «Ώρα να φεύγω τίποτα δεν έχει νόημα/ όλα τα 'χω δει βαρέθηκα, το έργο τέλειωσε/ Τέλος και εσύ» δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από το σάλπισμα ενός σύγχρονου κομμουνιστικού μανιφέστου ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική της Τρόικας του Μνημονίου, αλλά και της σκληρής γραμμής πλεύσης του Γερμανικού μετώπου της Μέρκελ, που επιτάσσει τη λιτότητα ως το μόνο μέτρο δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Σε σκηνοθετικό επίπεδο, η σχεδόν Παζολινικιά Μυρτώ Κοντοβά, την οποία μέχρι τώρα είχαμε θαυμάσει μόνο σε στίχους του τύπου «μπορείς απόψε να βγεις μ’ όλες τις τσούλες της γης» σφραγίζει αυτόν τον αντιστασιακό σχεδόν ύμνο με μια αλυσίδα, η οποία δεν συμβολίζει τίποτα περισσότερο από τα βαρίδια της χώρας από την παραμονή της στο Ευρώ. Η Έξοδος που επιτυγχάνεται στο τέλος δεν γίνεται δίχως κόπο, αλλά ούτε και πόνο, αφού η ερμηνεύτρια κυριολεκτικά ματώνει για να αποδεσμευτεί από εκείνα που την κρατούν πίσω.

Venceremos!

υ.γ. Το παρόν semantics είναι εξαιρετικά αφιερωμένο με πολύ αγάπη στον Apos που το παρήγγειλε…