Journal

Αγαπητό ημερολόγιο,

Ο καιρός εδώ δεν λέει να ανοίξει λίγο! Εντάξει, δεν έχουμε κι εκείνες τις παράλογες θερμοκρασίες πολικού ψύχους, ωστόσο δεν το λες και αξιοπρεπή άνοιξη που σέβεται τον εαυτό της. Ο ήλιος σκάει σαν τις δόσεις της Merkel, τόσο που θα έλεγα ότι στο Νησί έχουν μια υποτυπώδη μετεωρολογική Τρόικα που αντί για δημοσιονομική λιτότητα, τους έχει επιβάλλει μόνιμη ένδεια ηλιοφάνειας.

Σαν να μην έφτανα όλα αυτά, στη δουλειά έχω μονίμως τάσεις δολοφονίας, και ουχί ευτυχώς αυτοκτονίας! Με νύχια και με δόντια κρατιέμαι να μην αρπάξω το αφεντικό μου και του δείξω τι εστί Τροτσκισμός στο μεγαλείο του. Γιατί πόσο να με κρατήσει κι η ελπίδα μιας ηλιόλουστης ξάπλας σε μια ελληνική παραλία, αντί σε μια βρετανική άχαρη ψειρού.

Στα θετικά αυτής της ιδιότυπης άνοιξης, του τύπου “κοντά στο βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα”, συγκαταλέγεται το γεγονός ότι τα βρετανάκια και τα λοιπά αλλοδαπά έχουν αρχίσει να γδύνονται. Σε σημείο που αναρωτιέσαι τι θα γίνει όταν θα σκάσει μύτη κάνας ήλιος και τριάντα βαθμοί Κελσίου; Θα βγουν γυμνά στο δρόμο σαν τη Λάσκαρη; Φωτογραφική να μην ξεχάσω να έχω μαζί μου!  

Από την άλλη, τα νέα από την Αθήνα φτάνουν σαν τα νέα από το μέτωπο. Αφού σου λέει ότι μόνο η Βέμπο λείπει για να εμψυχώσει τον στρατευμένο ελληνικό πληθυσμό που πολεμάει στις παρυφές της Καρύτση και της Πλατείας Αγίας Ειρήνης (βλ. νουβέλ Γκαζί).

Στα παραλειπόμενα, την ανάψαμε και τη φλόγα φέτος και τη δώσαμε σε παλικάρια όπως το πάνω αριστερά. Δυστυχώς φόραγε ρούχα στην παράδοση της φλόγας, αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες. Άσχετο, αλλά με μερικούς άντρες ο χρόνος είναι τόσο μα τόσο γαλαντόμος!

Σε φιλώ σταυρωτά αγαπητό μου ημερολόγιο. Τι να ευχηθώ; Κουράγιο σε όλους μας… και ο καθείς με τους λόγους του!