Plus-one

Τις μεγάλες στιγμές των τελευταίων επτά πάνω-κάτω χρόνων της ζωής μου, τις έχω ζήσει πάντα δίπλα από ανθρώπους, ωστόσο σχεδόν πάντα, τις έχω εξιστορήσει απαραιτήτως στον ηλεκτρονικό μου ψυχολόγου. Το blog είναι το plus-one μου, παρότι μπορεί να μην το έχω πάρει παρέα και σε πολλούς γάμους, κάτι για το οποίο δεν φταίω εγώ, αλλά οι ρημάδες οι φίλοι μου που δεν παντρεύονται. Ακόμα κι αν το απατούσα επανειλημμένα, πάντα γυρνούσα σαν τη Μαγδαληνή, με το κεφάλι χαμηλωμένο, γεμάτος από ειλικρινή μετάνοια.

Όλο αυτό το χρόνο που πέρασε, το blog ήταν ο σύντροφος που έλειπε, στον οποίο γνώριζα πολύ καλά ότι μπορώ να στραφώ τα μοναχικά βράδια. Και ξέρεις, τα ιστολόγια είναι μια παράξενη ιστορία, αφού ναι μεν μιλάμε για μια ένα-προς-ένα σχέση, αλλά παράλληλα σου δίνεται και το ελεύθερο να κάνεις και λίγο το μπανιστιρτζή πίσω από τις κλειδαρότρυπες που ανοίγονται ολούθε, χαζεύοντας διακριτικά των αλλωνών τις σχέσεις, κάνοντας και περιστασιακό σχολιασμό για τις στάσεις που προτιμούν κατά τη διάρκεια των ιδιαίτερων στιγμών τους. Πάντως για να το ξεκαθαρίζουμε, μην πάρεις ως δεδομένο πως όλοι έχουν μια ιδανική σχέση με το ιστολόγιό τους, γιατί όπως και στην πραγματική ζωή, έτσι κι εδώ, η αγαμία και η ανοργασμικότητα  θερίζει.  

Θα φανεί παράξενο, αλλά όταν βλέπω κάποιον αγαπημένο blogger να σταματά το γράψιμο στεναχωριέμαι, όπως ακριβώς στην ιδέα μιας υγιούς σχέσης που τελειώνει, και μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω γίνει μάρτυρας πολλών τέτοιων χωρισμών. Σε πείσμα των καιρών, λοιπόν, επιμένουμε εδώ… σχεδόν μηδενικά! Καθόλου απορίας άξιο δεν είναι, λοιπόν, γιατί λίγες ώρες πριν την αναχώρηση, με τις βαλίτσες πακεταρισμένες παραδίπλα, κάθομαι να αφήσω δυο λόγια στο παντοτινό μου «σπίτι». Του το χρώσταγα βλέπετε, πλάι στο ζουζούνι, τους δικούς μου και τους φίλους μου…

(photo from http://klaudiaj-foto.blogspot.co.uk/)