Trains

Βρίσκομαι στο τελευταίο τρένο που θα χρησιμοποιήσω, μάλλον, στο Νησί. Η εμπειρία μου μαζί τους ήταν περιοδική, συνυφασμένη συνήθως με διακοπές, είτε προς την πατρίδα, είτε προς κάποιο ταξιδιωτικό προορισμό εντός της Βρετανίας.

Οι συνολικές αναμνήσεις ανάμικτες, όπως γίνεται και με τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Όταν ο αντικαταστάτης μου στη δουλειά με ρώτησε με τι μνήμες φεύγω από εδώ, βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς δεν μπορούσα να του δώσω μια αβίαστη απάντηση.

Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, πως στα πλαίσια της blog-ικής ψυχανάλυσης, θα επιχειρήσω έναν απολογισμό αυτής της δωδεκάμηνης παραμονής στη χώρα του ιστορικού Shakespeare και του μυθικού Αρθούρου, η οποία παραμονή βέβαια δεν ξέρω τελικά αν ήταν μυθική ή ιστορική από κάθε έννοια. Ωστόσο, το timing – όπως θα έλεγε και η λατρεμένη Ελισάβετ – δεν είναι σωστό, αφού μου απομένει αρκετός χρόνος για να συμπληρώσω αυτό το ενδιαφέρον puzzle που ονομάζεται Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι, ίσως, στοιχειώδες να προσθέσω ότι το puzzle δεν γίνεται να ολοκληρωθεί, αφού θα χρειάζονταν τουλάχιστον δυο ζωές για να αντλήσεις ό,τι έχει να σου δώσει αυτή η χώρα.

Δεν θέλω να σου κάνω spoiler, λέγοντας τι θα μου λείψει και τι όχι από το Νησί. Σε αυτό το σημείο αρκεί να επισημάνω ότι θα το επιθυμήσω από πολλές απόψεις. Όσο κι αν ποθώ να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα, για πολλούς και διάφορους λόγους, τόσο θέλω να αφήσω κι ένα κομμάτι του εαυτού μου εδώ, για το κάθε ενδεχόμενο που μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον.

Αν σε ένα σημείο έχασε το Νησί από την ταλαίπωρη Ελλάδα, τότε αυτό αναμφισβήτητα ήταν πως ο υποφαινόμενος ήρθε ναι μεν γεμάτος όρεξη, αλλά άφησε δε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του πίσω στην πατρίδα… και αυτό είναι η καρδιά του! Αν δεχτώ αυτό που πολύ εύστοχα ισχυρίστηκε ο Apos, ότι δηλαδή σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά μας, τότε του ταλαίπωρου Νησιού του έμελλε να εισέλθει σε μια μάχη που ήταν σίγουρο ότι θα χάσει. Ίσως, λοιπόν, του χρωστάω μια παρτίδα με την καρδιά μου εδώ. Τότε που ξέρεις, μπορεί να γίνω μια αθεράπευτη τσούλα που θα γυρίσει την πλάτη της στην αγαπημένη κατά τ’ άλλα Αθήνα. Βέβαια, όσο η καρδιά μένει πάντα σπασμένη σε χίλια κομμάτια, πάντα κάτι θα μένει πίσω, σε μια χώρα στην οποία μεγάλωσα, ερωτεύθηκα, τσακώθηκα, προδόθηκα, έκανα φίλους, έκανα εχθρούς, και στην τελική μέσα στους κόλπους της έγινα εν μέρει αυτό που είμαι σήμερα… ο Μηδενικός!