Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουν ποτέ. Ο Εκδικητικός

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Ιάσονας. Είχε περάσει σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που ο Διονύσης τον είχε κερατώσει. Δεν ήταν βλέπεις τόσο το κέρατο καθεαυτό που τον εξόργιζε, αλλά περισσότερο το γεγονός πως το τρίτο πρόσωπο είχε ριζώσει μια και καλή στη ζωή του πρώην καλού του. Μπορούσε να δεχτεί το ότι τον κεράτωσαν, καθώς ο εγωισμός του, παρότι μεγάλος, μπορούσε να διαχειριστεί ένα ατόπημα. Αυτό, όμως, που δεν μπορούσε και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να χωνέψει ήταν η ολοκληρωτική απόρριψη.

Οι φίλοι του, τον είχαν ξορκίσει να αφήσει το συμβάν στην άκρη και να προχωρήσει τη ζωή του. Μαλακίες σκέφτηκε… πώς να αγνοήσεις κάτι τόσο σημαντικό; Είχε επενδύσει πάνω σε αυτή τη σχέση. Είχε πέσει με τα μούτρα πάνω στο Διονύση και είχε αφιερώσει σώμα και ψυχή στο να καταφέρει να κάνει αυτή τη σχέση βιώσιμη. Και πως τον ξεπλήρωνε τώρα; Καλά το τώρα είναι σχετικό, αλλά ο χρόνος για τον Ιάσονα μάλλον ήταν σχετικός.

Θυμόταν ξεκάθαρα τη στιγμή που του είχε πει ότι ήθελε να χωρίσουν. Ήταν στο λόφο του Φιλοπάππου, το αγαπημένο τους μέρος, κάτω από ένα πεύκο. Μπορεί και να μη ξεχάσει ποτέ αυτό το κωλόπευκο, που φωτιά θα του έβαζε αν δεν σκεφτόταν ότι θα τον μπαγλάρωναν με τη μία οι μπάτσοι. Στην αιώνια ερώτηση του γιατί που ταλανίζει κάθε χωρισμένο, ο Διονύσης του είχε αποκαλύψει ότι ήταν ερωτευμένος με κάποιον άλλον. Μπορεί και να ούρλιαξε, αυτό δεν ήταν σίγουρος να το πει. Κλασσικές ερωτήσεις του τύπου ποιος, που, πότε και πως ακολούθησαν, χωρίς να έχουν κάποια ουσιαστική σημασία μιας και η όποια εξήγηση δεν υπερβαίνει ποτέ έναν ανεπιθύμητο χωρισμό. Μην σας τα πολυλογώ, ο Ιάσονας κατέβαλλε κάθε φιλότιμη προσπάθεια να τον μεταπείσει, μέχρι και τη δύναμη των δακρύων ανέσυρε από το ντουλάπι της τελευταίας Κατίνας… αλλά τζίφος! Ο Διονύσης, όμως, ήταν φανερό ότι είχε πάρει τις αποφάσεις του.

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν δραματικές, ακροβατούσε συνεχώς ο έρμος σε ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στην παράνοια και την κατάθλιψη. Πολύ σύντομα έχασε τη δουλειά του, αφού τα λάθη ήταν ο κανόνας σε καθημερινό επίπεδο. Ο προϊστάμενός του είχε κάθε καλή διάθεση να τον κατανοήσει και προσφέρθηκε να του δώσει λίγες μέρες άδεια, αλλά εκείνος και μόνο στο άκουσμα της πρότασης τον στόλισε κανονικά με ότι βρισίδι είχε επινοήσει ο ανθρώπινος νους. Θεμελιακό ρόλο ίσως να έπαιξε και το γεγονός ότι ήταν γνωστό σε όλη την εταιρεία πως ο εν λόγω προϊστάμενος είχε εγκαταλείψει πριν κάτι μήνες τη γυναίκα και τα παιδιά του για μια πιτσιρίκα, αλλά αυτό δεν έδρασε και πολύ θετικά στον να δικαιολογήσει την εριστική συμπεριφορά του Ιάσονα.

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν ακόμα πιο τραγικοί. Η μέρα του Ιάσονα πέρναγε νωχελικά. Κλεισμένος σε ένα σπίτι να καταστρώνει την αντεπίθεσή του. Θα μου πει κανείς ήταν σε πόλεμο; Αυτός, μάλλον, έτσι το είχε εκλάβει, και δεν μπορούσε κανείς να του αλλάξει τη γνώμη. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχε απομακρυνθεί σε εντυπωσιακό βαθμό από τους φίλους του, μιας και όλοι είχαν κουραστεί με την εμμονή του να πάρει εκδίκηση για το χωρισμό. Μέχρι και ένα χρόνο μετά, το μυαλό του ήταν στραμμένο σε αυτό το σκοπό. Σχεδόν όλη η προσωπική του ζωή εστιαζόταν στο να κατηγορεί τους πάντες και να περιμένει στωικά για την εκδίκηση του.

Η εκδίκηση είναι η χειρότερη έκβαση της εμμονής. Αδερφάκια που πάνε ζευγάρι. Εκτός από τις άσχημες συνέπειες που μπορούν να φέρουν σε ένα άτομο που είτε φταίει, είτε όχι, κατατρώνε κυρίως την ίδια την πηγή της εμμονής. Ο εκδικητικός άνθρωπος δεν είναι ένας κακός άνθρωπος, αλλά ένας σημαντικά αδύναμος άνθρωπος. Όπως οι εμμονές είναι δείγμα μιας αφόρητης εσωτερικής και ψυχολογικής αδυναμίας, έτσι και η εκδίκηση είναι η μετουσίωση ακριβώς αυτής της ανικανότητας να διαγράψεις τα κακώς κείμενα. Η ικανότητα να μπορέσεις να αλλάξεις σελίδα σε καθετί που μπορεί να σε πηγαίνει πίσω είναι σοφία και σε καμιά περίπτωση ωχαδερφισμός. Λεπτές ισορροπίες θα ισχυριστεί κανείς! Το θέμα είναι πως δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από έναν άνθρωπο που τον κατασπαράζουν οι εμμονές του και γίνεται έρμαιο μιας αμφιβόλου ποιότητας ηθικολογία, χρίζοντας τον εαυτό του Άγγελο Τιμωρό επί των πάντων.

Ένα βράδυ, και πάνω στην επέτειο του χωρισμού, ο Ιάσονας βρήκε τον εαυτό του έξω από το σπίτι του Διονύση. Από το απέναντι πεζοδρόμιο μπορούσε ξεκάθαρα να δει το φως από το παράθυρο του σαλονιού. Οι κουρτίνες ήταν τραβηγμένες και μπορούσε να διακρίνει την κίνηση του αντίζηλου στο χώρο που κάποτε αυτός αλώνιζε αμέριμνος. Δεν υπήρχε καμιά κινητικότητα που να υποδήλωνε ότι ο Διονύσης ήταν στο σπίτι. Δεν θα περίμενε δηλαδή και κάτι τέτοιο γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι αυτή ήταν περίπου η ώρα που γύριζε από τη δουλειά του. Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και το αυτοκίνητο του Διονύση πάρκαρε έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας. Όταν βγήκε από το αυτοκίνητο, ο Ιάσονας θυμήθηκε και πάλι πόσο όμορφος ήταν ο πρώην του. Στεκάμενος εκεί, απέναντι του, σχεδόν ένιωθε το αίμα να σφυροκοπάει τους κροτάφους του από ανάμεικτα συναισθήματα. Η οργή των κατέκλυζε, η καύλα τον εξωθούσε στο να τον ρίξει πάνω στο καπό και να ξεσκιστούν στη μέση του δρόμου, το παράπονο που ένιωθε τον έκανε να θέλει να βάλει τα κλάματα σαν μωρό παιδί. Όμως πάνω από όλα ήταν η εμμονή, η αίσθηση ότι η εκδίκηση ήταν η θεϊκή του αποστολή πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Έπρεπε αυτός να διορθώσει όλα τα στραβά αυτού του τόπου. Έπρεπε μια και καλή ο Ιάσονας να πάρει ένα μάθημα, στο όνομα κάθε απατημένου που βυθίστηκε στο βούρκο της κατάθλιψης χωρίς να φταίει. Αυτός ήταν ο τιμωρός που θα έφερνε την κάθαρση. Με αυτή τη σκέψη προχώρησε γοργά προς τον Διονύση με το χέρι παρατεταμένο και το όπλο να στοχεύει κατευθείαν πάνω του. Ο Διονύσης αφουγκράστηκε την κινητικότητα από πίσω του και γύρισε τον κορμό του, μένοντας αποσβολωμένος με το θέαμα.

Δυο μέρες μετά…

Δεν ήξερε γιατί ήταν εδώ. Σάμπως θα ήταν ποτέ στη θέση του; Ποτέ δυστυχώς δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς θα αντιδράσεις σε μια ενδεχόμενη απόρριψη. Δεν είχε βέβαια ιδέα ότι μπορούσε κάποιος να φτάσει σε αυτό το σημείο. Δηλαδή τα διάβαζε κατά περιόδους στις εφημερίδες, αλλά άλλο να τα ακούς και άλλο να τα βιώνεις. Το μόνο που μετάνιωνε είναι που δεν είχε καταλάβει τι πέρναγε εκείνος. Όχι ότι θα μπορούσε τελικά να κάνει και κάτι, αλλά τουλάχιστον θα είχε τη δυνατότητα κάπως να το διαχειριστεί. Τουλάχιστον δεν θα είχαν φθάσει σε εκείνο σκηνικό που του ήταν αφόρητα σοκαριστικό κάθε φορά που το αναβίωνε στο μυαλό του. Σε τελική ανάλυση αν δεν πέρναγε φουριόζο εκείνο το αυτοκίνητο, μπορεί σήμερα ο Ιάσονας να ήταν αυτός που θα του έφερνε λουλούδι στην κηδεία του. Και με αυτή τη σκέψη, ο Διονύσης πήρε τον αγαπημένο του και έφυγαν και πάλι για το σπίτι…

υ.γ. Για όσους δεν το θυμούνται, η παρούσα ιστορία είναι μέρος της στήλης ‘Ο Κύκλος των Χωρισμένων’!