Questions

Είχα περάσει από εκείνη τη γωνία πάμπολλες φορές. Μια από αυτές, δηλαδή εκείνη ακριβώς τη μέρα, μου είχε φανεί εξαιρετικά παράδοξο να βλέπεις την Ακρόπολη στο ίδιο οπτικό πλαίσιο με την πιο διάσημη γοργόνα της Αμερικής σε πράσινο φόντο. Τελικά το να τραβήξεις φωτογραφία με ένα Frappuccino Caramel Light Grande στο χέρι δεν είναι και τόσο εύκολο. Γρήγορα, λοιπόν, παράτησα τον όποιο φωτογραφικό μου οίστρο.

Η Αθήνα πάντως έχει γίνει μια εξαιρετικά μίζερη πόλη, σκέφτηκα. Όλοι περπατάνε με ένα άγχος, με μια κατήφεια, έχεις μονίμως την αίσθηση ότι οι πάντες βρίσκονται σε θέση μάχης. Στιγμές σαν κι αυτές περπατάω με τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά, χαμένος πλήρως από τον όχλο γύρω μου. Σήμερα βρισκόμουν σε μία παραλία με αγαπημένα πρόσωπα, το κύμα να σκάει στα πόδια μου και στο χέρι ένα Mojito. Στο background παίζει η JLo και το ‘On the floor’… σίγουρα θα το χορέψω αυτό το καλοκαίρι! Στα διαλλείματα παγωτό… άπλετο παγωτό φράουλα και γιαούρτι. Ειλικρινά θα μπορούσα να ζω με δαύτα!

Με ετούτα και με κείνα έφτασα στο σταθμό του Μοναστηρακίου. Ώρα 5 και έπρεπε να κατέβω γρήγορα Κεραμεικό για ένα ραντεβού που δεν χάνω ποτέ. Δεν προλάβαινα με τα πόδια, παρότι λατρεύω να περπατάω και να χαζεύω ατελείωτα… αααα και να βγάζω φωτογραφίες! Ο ήχος της λατέρνας που πέρναγε παραδίπλα με αποδιοργάνωσε. Αναλογίστηκα τις στιγμές που η Αθήνα ήταν μια πόλη γεμάτη νεοκλασικά, χωρίς ίχνος πολυκατοικίας να τη βιάζει ως άλλη παρθένα κορασίδα. Νομίζω ότι θα ήθελα να μπορώ να την περπατήσω τότε. Θα ήθελα να είχα μια τέτοια μνήμη να μπορώ να διηγούμαι.

Να διηγούμαι σκέφτηκα… Που να διηγηθώ; Με έπιασε μια αφόρητη θλίψη για μια στιγμή. Θες η λατέρνα, οι μετανάστες γύρω, η βρώμα της πλατείας Μοναστηρακίου… μα πάνω από όλα η αδυναμία μου να διηγηθώ κάπου ό,τι ριμάδα ζήσω τελοσπάντων. Αν κάτι μπορεί να μου λείψει στο μέλλον είναι ακριβώς αυτό… η έλλειψη της δυνατότητας μου να συνεχίσω την ύπαρξη μου πάνω σε αυτό τον τόπο. Η λαχτάρα ίσως να δώσω όλη τη συλλογή μου της οικογένειας ΜακΝτακ σε έναν μικρό Μηδενικό. Εγωιστικό συναίσθημα το λες; Μπορεί!

«Γιωργάκη μη τρέχεις… άμα πέσεις θα σε σκοτώσω»! Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η στριγκλιά μιας σιτεμένης κυρίας που αποφάσισε ότι λίγο πριν την εμμηνόπαυση έπρεπε να γίνει μάνα. Τι άνθρωποι σκέφτηκα; Έτσι θα καταντούσα αν και εφόσον… όχι αναλογίστηκα αμέσως και προχώρησα προς την αποβάθρα του μετρό.

Στην αποβάθρα έπεσε το μάτι μου σε ένα ζευγαράκι. Τα θαυμάζω τα ζευγαράκια. Ο έρωτας είναι η μόνη πηγή απόλυτης δύναμης. Και τα λεφτά βέβαια, αλλά νομίζω ότι ο έρωτας είναι η υπέρτατη πηγή. Αν ένα πράγμα δεν θα ήθελα να πάθω πριν πεθάνω, αυτό σίγουρα είναι να πεθάνω και να μην έχω ερωτευτεί ποτέ. Δεν με ενδιαφέρει η έκβαση. Ο έρωτας δεν είναι ο προορισμός εξάλλου, αλλά το ταξίδι. Μότο πλέον ζωής δεν είναι άλλο παρά το ‘Ζηστο και μετά ανέλυσε το’. Πόσες φορές το έπραξα; Εεεε μην το ψάχνεις… ακόμα το παλεύω. Σε καλό δρόμο είμαι νομίζω όμως.

Ο συρμός με πήγε γρήγορα στο σταθμό και λίγα λεπτά μετά είχα βγει στην πλατεία. Δεν μπορούσα να δω κανένα ίχνος του ζουζουνιού. Θα έπρεπε να περιμένω. Κάθισα σε ένα πεζούλι και έβγαλα να στρίψω ένα τσιγάρο, νομίζω μαζί με το φαγητό μια από τις πιο ένοχες απολαύσεις μου.

Μια κοπέλα παραδίπλα να φωνάζει στο τηλέφωνο: «Εγώ αγάπη μου έχω καθαρή τη συνείδηση μου. Εσύ θα έπρεπε να ντρέπεσαι!». Γέλασα με την κοπελιά και εκείνη το πήρε βέβαια χαμπάρι. Κλείνει το τηλέφωνο και κατευθύνεται με φόρα προς τα μένα και μου λέει: «τι γελάς ρε;». Κάνω μια τζούρα από το στριφτό και με ύφος της λέω: «κοπελιά… μια καθαρή συνείδηση είναι συνήθως σημάδι πολύ κακής μνήμης». Κι ενώ μένει να με κοιτάει από πίσω της διακρίνω το ζουζούνι. Πετάω το τσιγάρο στο κάδο δίπλα και τη χαιρετώ. Αυτή αποσβολωμένη μένει να με κοιτάει.

«Ποια είναι αυτή;», μου κάνει το μωρό.

«Μια άγνωστη!» του απαντώ.

«Που θα πάμε;», με ρωτά.

«Θέλει και ρώτημα; Εκεί που βγήκαμε το πρώτο ομαδικό ραντεβού και μετά σε παίδευα πριν κάνα χρόνο», απαντώ αστειευόμενος.

«Χαχαχα…το παραδέχεσαι εεε;» και μου κλείνει το μάτι.

«Για να καταλάβεις τι μαλάκας που ήμουν…», ομολογώ με περισσή ειλικρίνεια και του χαμογελώ.

-------------

Υ.γ. Και αυτός είναι και ο δικός μου τρόπος να παίξω το παιχνίδι των ερωτήσεων, στο οποίο με κάλεσε ο Άσωτος. Όποιος θέλει ας παίξει με τον δικό του τρόπο. Τις ερωτήσεις θα τις βρείτε στον Άσωτο και μπορείτε να αντιστοιχίσετε τις απαντήσεις όπως θεωρείτε σωστά…