Μύγδαλα

Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, εκτίμησα τις διακοπές. Τις είχα ανάγκη τόσο μα τόσο πολύ που μου φάνηκαν εξαιρετικά λίγες σαν μέρες. Όχι ότι δεν ήταν κιόλας, αλλά σε αυτή τη ζωή δεν πρέπει να παραπονιέσαι. Είδες τι έπαθε ο Καραμανλής. Παραπονιόταν που δεν είχε χρόνο για ξεκούραση και κινδυνεύει από το πολύ παράπονο να ξαναβγεί ‘καταλληλότερος’.

Για μια μέρα, λοιπόν, επιστρέψαμε στα γνώριμα εδάφη, που μεταξύ μας τώρα δεν είναι και τόσο γνώριμα, γιατί αν στη δουλειά είσαι μόνος σε έναν ολόκληρο όροφο… το λες και πίκρα. Τώρα κατανοώ πλήρως τα λόγια της Έφη Σαρρή ‘θα κοιτάς το ταβάνι, τι μπορεί να σου κάνει!’ (όπα αρχίσαμε και με ποιότητα). Τίποτα δεν μπορεί να σου κάνει αγαπητέ μου αναγνώστη. Γιατί ως γνωστόν με το ταβάνι δεν συνδιαλέγεσαι. Εκτός αν το καταφέρεις βέβαια, αλλά τότε δεν θα είσαι εργαζόμενος, αλλά ένας ωραιότατος τρόφιμος.

Στη δουλειά, λοιπόν, ο χρόνος είναι σχετικός. Που και σκηνή από τα ‘Κορίτσια στον Ήλιο’ να θέλω να παίξω… πες ότι είχα μύγδαλα… μου λείπει το έξτρα άτομο για το καρέ. Με Βόγλη μόνο του… ταινία δεν έχεις… μόνο προβιά!

Στα παρελκόμενα των διακοπών μπορώ να απαριθμήσω πολύ ύπνο, πολύ φαγητό και πολύ... μπιρίμπα. Η τελευταία όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά απλά για να εξασκηθώ σε αμίμητη δήλωση μητέρας αγαπημένου φίλου ότι ‘αν δεν ξέρεις μπιρίμπα, θα έχεις άσχημα γεράματα’. Κι εγώ άσχημα γεράματα δεν σκοπεύω να έχω!

Παρελκόμενο ήσσονος σημασίας ήταν τα ξυρισμένα παλικάρια γυμναστηρίου που είχαν γιομίσει τις παραλίες, σε βαθμό που έλεγες ότι εσύ μάλλον κατοικείς σε άλλον πλανήτη… εκείνου που το Gillette και η Photolysis δεν έχουν καμιά απολύτως θέση.

‘Και του χρόνου’ δεν θα πω αγαπητοί μου. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…