Νομίζω ότι το καλοκαίρι το καταλαβαίνω από έναν ήχο, εκείνον που μοιάζει περισσότερο σαν ενοχλητικό βουητό. Η συγχορδία που εκπέμπει το τζιτζίκι με βοηθά να αφουγκράζομαι καλύτερα τις υψηλές θερμοκρασίες που φέρνουν μαζί τους ο Ιούλιος και ο Αύγουστος. Φοβερό πως ένα έντομο μπορεί να σου σηματοδοτήσει μια ολόκληρη εποχή. Από την άλλη βέβαια και ένα συγκεκριμένο πτηνό, ο κούκος, μπορεί να φέρει και ολάκερη άνοιξη… ή πάλι όχι… τι να πει κανείς;
Το σκεπτόμουν σήμερα που οδηγούσα για την Κυψέλη. Άκουγα τα τζιτζίκια στο μέσο της Αχαρνών, σαν άγρυπνοι φρουροί στις παρυφές του Δήμου της Αθήνας. Ακόμα και στην Πλατεία Μαβίλη, από τον τέταρτο όροφο ενός κτηρίου, μπορώ να ακούσω τον τζίτζικα να κάνει τη δουλειά του, ενώ εγώ επιδίδομαι στη δική μου. Ισονομία σου λέει ο ‘νομοθέτης’ ότι το λένε αυτό.
Σε μια άλλη χώρα, σε άλλες ομολογουμένως συνθήκες, το τζιτζίκι μπορεί ποτέ να μην ηχεί, προμηνύοντας με τον τρόπο του ότι το καλοκαίρι θα αργεί να έρθει, και ενδεχομένως όταν θα με καταδεχθεί, θα είναι για πολύ μικρές δόσεις. Αποτέλεσμα τελικά, άλλο ένα τικ στην μεγάλη λίστα των χαμένων σημείων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;