Let

Το ενοίκιο είναι άτιμο πράγμα! Μη με κοιτάς εμένα καρδιά μου, σε ενοίκιο δεν έμεινα ποτέ. Το λες και τύχη αυτό μεταξύ μας, γιατί δεν χρειάστηκε να ακούω το μακρύ και το κοντό κάθε «Σούλας» (βλέπε ορισμό Spy περί κάθε γυναίκας). Τι τα θες, όμως, η ζωή στα φέρνει έτσι που πρέπει να πέσεις στην ανάγκη του. Στα γεράματα, δις δύσκολο το εγχείρημα. Ποια γεράματα θα πεις εσύ αγαπημένε αναγνώστη μου; Για του αιώνες σου καλά κρατιέσαι! Από την άλλη, συμπάθα με αναγνώστη μου, στις παραλίες και στα Mojito που το έχεις ρίξει, δεν ενθυμήσε ούτε πως είναι στην όψη τα blogs. Χαλάλι σου όμως, διότι είμαι και μεγαλόψυχος!

Καταμεσής του Αυγούστου και με τα mails να έρχονται, sorry κύριος αλλά το δώσαμε το τεμάχιο, αρχίζεις να σκέπτεσαι και το ενδεχόμενο να μείνεις σε ένα ωραιότατο παγκάκι. Διότι, και άλλα “δώκαμε” δεν θα πάρεις, και οικονομικότερη ως λύση προβάλλει. Δύσκολη η καλογερική!

Σαν βγεις στο δρόμο για το ενοίκιο, να εύχεσαι να είναι “all inclusive”. Που στην Ελλάδα αυτό ακούγεται όνειρο θερινής νυκτός, αλλά εκεί όξω είναι ευχής έργον. Όλα σε ένα τακτοποιημένα, που έλεγε και η ρεκλάμα γνωστής τράπεζας. Κάτι σαν τον ελληνικό τουρισμό, χωρίς τους ελληνάρες πράκτορες βέβαια. Καλό το λες κι αυτό!

Και σε ερωτώ εγώ… πόσα βάσανα να βαστάξω μάνα μου; Δεν βγαίνω…