Graduation

Ο Θείος σήμερα μου είπε ότι δεν πηγαίνουμε πια σχολείο. Όσο φαινομενικά αληθής κι αν είναι αυτή η δήλωση, πρέπει να ομολογήσω ότι με έβαλε σε σκέψεις. Πόσο αλήθεια είναι ότι φεύγοντας από τα φυσικά έδρανα γλιτώνουμε για μια ζωή τα «έδρανα της ζωής»;

Οι μαθηματικές εξισώσεις δεν μας εγκαταλείπουν οριστικά όταν απομακρυνόμαστε από το χάρτινο βιβλίο της άλγεβρας. Αντιθέτως, οι εξισώσεις που συναντάμε εκεί έξω – σε αυτό τον άγνωστο κόσμο – είναι παρασάγγας χειρότερες και δυσκολότερες από εκείνες τις θεμελιακές που έπρεπε να λύνουμε στο σχολείο. Δεν συζητάω για τριγωνομετρία, που το πυθαγόρειο θεώρημα της πραγματικότητας μπάζει από παντού, ενώ στο βάθος παίζει σε επανάληψη το «μια γυναίκα δυο άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες».

Ακόμα κι αν καταφέρεις να βάλεις στην άκρη τις μαθηματικές γνώσεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να ξεφύγεις από τα φιλολογικά τερτίπια, με αποθέωση το «δεν είναι αυτό που λες, αλλά ο τρόπος που το λες». Γιατί αγαπητοί μου αναγνώστες πρόβλημα έκφρασης δεν είχα ποτέ στην έκθεση, αλλά στην πανούργα και άτιμη κοινωνία, τις έχω τις εκφραστικές μου αδυναμίες. 

Ποτέ μου δεν ένιωσα λαγνεία κοιτώντας πίσω στα σχολικά μου χρόνια. Από τη μία μεριά ίσως γιατί δεν πέρασα και τόσο τέλεια, από την άλλη ενδεχομένως γιατί το σχολείο σηματοδοτούσε μια άνευ προηγουμένου καταπίεση, όμοια της οποίας αδυνατώ να βρω ακόμη και σήμερα που δουλεύω. Η ολοκλήρωση του λυκείου υπήρξε θαρρώ σωτήρια.

Πάντως αν δεν καταφέρνουμε ποτέ στη ζωή μας να ξεφύγουμε από την «εκπαίδευση», με τη μία ή την άλλη έννοια, τελικά ποτέ πετυχαίνουμε στο να πάρουμε αυτό το πολυπόθητο «απολυτήριο»;