Points

Επίσκεψη αστραπή στη λατρεμένη Αθήνα την προηγούμενη βδομάδα. Κάτι να δεις τους δικούς σου, κάτι να τσιτσινίσεις με το ζουζούνι, κάτι να δεις αγαπημένα πρόσωπα, πέρασαν οι μέρες και ούτε το κατάλαβα. Το δίχως άλλο, όμως, παρατήρησα ένα σωρό πράγματα για αυτή την πόλη και τους κατοίκους της που είχα κάμποσο καιρό να συναντήσω.

Δεν ξέρω αν η Αθήνα είναι όμορφη, πάντως εγώ νιώθω σαν ένας γονιός που περηφανεύεται σαν το γύφτικο σκερπάνι, ακόμα κι αν η θυγατέρα του είναι κάτι ανάμεσα σε αποβολή χελώνας και φάλαινας. Βέβαια αν σε κάτι έχω καταλήξει με τα χρόνια είναι πως όσο αθεράπευτα ερωτευμένος είμαι με την Αθήνα, τόσο υπερβολικά απεχθάνομαι τους Αθηναίους. Τούτο έχει μάλλον σημασία να βγαίνει από τα χείλη ενός πιστοποιημένα Αθηναίου επί γενεών, αυτό λένε στην πιάτσα ως γκάγκαρος. Θα μου πεις τι μπορεί να είναι μια πόλη δίχως τους κατοίκους της, σαν μουσακάς χωρίς μελιτζάνα, με λίγα λόγια μια απλή απομίμηση. Η αυθεντικότητα μιας πόλης σαφώς πηγάζει πάντα και από το έμψυχο υλικό, αυτό ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν καθιστά την εν λόγω αυθεντικότητα και αισθητικά άρτια ή ιδανική. Καθώς ο συμβιβασμός πάει πάντα πακέτο με τη διεκδίκηση, ο ιδανικός Αθηναίος μεγαλώνει μια ζωή μαθαίνοντας ότι πρέπει να ανέχεται ένα μεγάλο μέρος αυτής της τραγικής πλειοψηφίας, και η ζωή κάπως έτσι συνεχίζεται.

Στην Αθήνα της κρίσης, τα εμπορικά μαγαζιά του Κέντρου σφύζουν από παιδαρέλια, των οποίων η ηλικιακή κατανομή εκτείνεται αυστηρά από τα δεκάξι μέχρι βία τα σαράντα χρόνια. Είναι θαρρείς λες κι η πόλη έχει υποστεί έναν ιδιότυπο εξοστρακισμό των μέσων και μεγάλων ηλικιών. Τελικά με λίγη προσοχή μπορείς να πιστοποιήσεις ότι οι γονείς και οι παππούδες – γιατί περί αυτών πρόκειται – είναι παρόντες μέσω του πολυπόθητου χαρτζιλικιού που είναι το μόνο που στηρίζει ακόμη την εμπορική ζωή της πόλης, με ένα δυστυχώς αρνητικό καταναλωτικό πρότυπο, το οποίο αδυνατεί να επηρεάσει αυτή η ριμάδα η ύφεση.

Μέσα στον αθηναϊκό αχταρμά η «αδερφή» κατέχει εξέχουσα θέση, διεκδικώντας τα προνόμια της μέσα σε αυτή την καταναλωτική πυραμίδα. Πέρα από το γεγονός ότι έχει πιάσει μεν στασίδι σε κάθε οπτική γωνία – σε σημείο που στο Attica φερ’ ειπείν είμαι πλέον σίγουρος ότι προσλαμβάνουν τον κόσμο μετά της πάλαι ποτέ στρατιωτικής εξέτασης του δακτύλου – περιφέρεται δε σαν κυρία επί των τιμών, τόσο που μετά βίας δεν της στρώνει κανείς και κόκκινο χαλί για να περάσει.

Το κοινωνικό μωσαϊκό γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον αν προσθέσεις και την άλλη μεριά, δηλαδή την ετερόφυλη κοινότητα, τη λεγόμενη πλειοψηφία. Σήμα κατατεθέν της πλέον αποτελεί το εξής δίπτυχο: τατουάζ και πρωτεΐνη. Οι κοινωνιολόγοι του μέλλοντος είναι κατά έναν παράξενο τρόπο τυχεροί, γιατί θα γίνουν μάρτυρες μια σημαντικής ομάδας ηλικιωμένων, οι οποίοι αν καταφέρουν να γλιτώσουν τον καρκίνο του συκωτιού, τότε θα είναι μέσα στα τατουάζ πάνω σε κρεμασμένα μούσκουλα. Ποιος είπε ότι ο σεβασμός στην τρίτη ηλικία δεν είναι πρωτίστως θέμα αυστηρά προσωπικό;

Τέλος, στα plus αυτής της επίσκεψης πρέπει να προσθέσω πως έμαθα επιτέλους ποια είναι αυτή η Έξοδος 16, στην οποία γνωστή τραγουδοποιός ισχυρίζεται ότι έχει πια ξεχάσει τον αγαπημένο της. Θα στοιχημάτιζα ότι το πέτυχε λίγο πριν πάει για μια βουτιά στην παραπέρα παραλία, έστω και με το νυχτικό της. Γιατί σε τελική ανάλυση, αν έχεις καλή παρέα, λύνεις όλα τα προβλήματα σου νυχτιάτικα, ρίχνεις ένα χαρτί έτσι για να βρίσκεται και σκας από τα λυσσακά σου που χάνεις σε μια παρτίδα Μπονάτσα… κι όλα αυτά στην Αθήνα. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς;