Posthumous-Fame

Τις προάλλες περπάταγα στο δρόμο μετά από έντονη βροχή. Ο ήλιος είχε σκάσει και τα σύννεφα ήταν σαν να μην είχαν ποτέ περάσει πάνω από αυτό τον έρμο τόπο. Σκηνικό συχνό μεν στο Νησί, σχεδόν λογοτεχνικό δε, ειδικά αν αναλογιστείς τη γοτθική αρχιτεκτονική που με περιτριγύριζε. Νομίζω ότι κάτι τέτοιες είναι οι στιγμές που θα μου λείψουν όταν φύγω από το Νησί. Στο mp3 έπαιζε το τραγούδι που θα βρείτε στο τέλος της ανάρτησης και το σκηνικό υπερέβαινε πλέον τα όρια της κινηματογραφικότητας. Κάπως έτσι θα φάνταζε μάλλον η ζωή μας αν μπορούσε να είναι musical!

Αφήνοντας τους στίχους του τραγουδιού να περνούν αβίαστα από το αυτί μου, σκεπτόμουν ποια μπορεί να είναι η μεγαλύτερη αποστολή του ανθρώπου πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Πέρα από την ισχυρή πεποίθηση μου πως όλοι πρέπει να είμαστε πρωτίστως συλλέκτες στιγμών, δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ τι υπάρχει πέρα από αυτό. Δυστυχώς για μένα – ή ευτυχώς, εξαρτάται πως θα το δει κανείς – δεν πιστεύω σε καμία μεταθανάτια κατάσταση, πέρα ίσως από το γεγονός ότι γινόμαστε ωραιότατη τροφή για διάφορους μικροοργανισμούς. Οπότε πριν το φέρετρο τι, κυρία;

Τις περισσότερες φορές που έχω επεξεργαστεί την παραπάνω απορία, καταλήγω πάντα στην ανάγκη του ατόμου να αφήσει μια παρακαταθήκη, μια ζωντανή απόδειξη ότι πέρασε από αυτά χώματα. Τούτο μπορεί να γίνει είτε μέσω των απογόνων – πιο εύκολη λύση – είτε μέσω της παραμονής στη μνήμη όσο περισσότερων ανθρώπων μπορεί κανείς – παρασάγγας πιο δύσκολη δουλειά. Σε κάθε περίπτωση η επιδίωξη είναι βαθιά εγωιστική… αλλά ποιος ηλίθιος δεν στήριξε με σθένος το οριακά αξίωμα πως ο άνθρωπος είναι ένα κατ’ ουσία εγωιστικό ζώο;  

Και έρχομαι να αναρωτηθώ… πόσο επιπρόσθετα άδικη είναι η ζωή για έναν ομοφυλόφιλο, δεδομένου ότι τον ωθεί αναγκαστικά στη δεύτερη λύση; Ίσως όμως από μια διαφορετική οπτική γωνία, να αποτελεί και ευλογία, αφού σε ωθεί στη δημιουργικότητα, αφού τίποτα δεν είναι δεδομένο!

Ουφ, αυτά παθαίνεις με τις συννεφιές…