Elevator

Είναι αρκετός καιρός που δουλεύω σε ένα δημόσιο οργανισμό. Γενικά είμαι ευχαριστημένος, αλλά δεν είναι το θέμα μου αυτό. Κάθε πρωί που ανεβαίνω με το ασανσέρ πετυχαίνω υπαλλήλους από άλλα τμήματα, οι οποίοι προφανώς και δεν με ξέρουν ή με βλέπουν συχνά, αλλά ντρέπονται να ρωτήσουν ποιος είμαι και που δουλεύω. Κάποια στιγμή βέβαια τους φεύγει η ντροπή και σου κάνουν κανονική ανάκριση (μόνο η λάμπα τους λείπει!). Αυτό το οποίο, όμως, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον από κοινωνιολογικής σκοπιάς είναι πως από όποιο τμήμα και να προέρχονται, ό,τι ηλικία και να έχουν, σε όποια μισθολογική κλίμακα και να ανήκουν, η απορία μένει μία: “εσύ δεν είσαι μόνιμος ε;”. Η αρνητική μου απάντηση συνοδεύεται πάντα από ένα βλέμμα τύπου ‘αχ δόλιο μου παιδί’ – κάτι σαν να είμαι ο Βασιλάκης Καΐλας – και την παροχή της ευχής “μακάρι να γίνεις παιδί μου!”.

Εμένα τώρα που αυτό μου φαντάζει λίγο σαν κατάρα… είμαι καλά γιατρέ μου;