Eros

Πόσο απέχει ο αρχαιοελληνικός έρωτας από τη χριστιανική αγάπη; Η απάντηση ίσως επαφίεται στον ποιο Θεό προτιμάς τελικά να τιμάς. Αν θεωρήσουμε ότι η φύση του ανθρώπου είναι εξ ορισμού εγωιστική (δεν θα με βρείτε αντίθετό σε κάτι τέτοιο), τότε σε δύο περιπτώσεις δυνάμεθα να πούμε ότι αυτή μπορεί και να αναιρείται. Πρώτον, στη διαιώνιση του ίδιου μας του εαυτού, όταν δηλαδή φέρνουμε στον κόσμο απογόνους. Δεύτερον, όταν ερωτευόμαστε. Για την πρώτη θα μιλήσω σε άλλο post.

Είμαι ο πιο ανάξιος να μιλήσω για τον έρωτα, όχι γιατί δεν έχω ερωτευτεί ποτέ στη ζωή μου, αλλά κυρίως γιατί δεν τον έχω αναλύσει τόσο διεξοδικά. Το αίσθημα του ερωτευμένου είναι – τουλάχιστον για μένα – πραγματικά μοναδικό. Αυτή η αίσθηση της απλόχερης αφέλειας, της χαζοχαρούμενης διάθεσης… του χασίματος βρε αδερφέ! Δεν ξέρω πόσο κρατάει, αν υπάρχουν δηλαδή και οδηγίες προς χρήστες, αλλά σίγουρο για όσο βαστάει είναι υπέροχη.

Αν ο έρωτας ήταν κάτι απλό, κάτι κείμενο σε μια νόρμα, τότε φαντάζομαι ότι κανείς δεν θα είχε γράψει για αυτόν, ή τουλάχιστον ελάχιστοι, κανείς δεν θα είχε τραγουδήσει για αυτόν, και πάνω από όλα κανείς δεν θα είχε κλάψει για αυτόν. Είτε φτερωτός, είτε γυμνός, είτε με βέλη, είτε με γυμνά χέρια, ο έρωτας είναι αποδεδειγμένα αξιομνημόνευτος.

Βέβαια, αν εκεί έξω υπάρχει ένας δικηγόρος του διαβόλου, που βάζω στοίχημα ότι γυρνάνε μπόλικοι, τότε γραμμή υπεράσπισής του θα ήταν σίγουρα ο ατελέσφορος, ο μονόπλευρος… ο μονήρης έρωτας. Η άποψη μου ρηξικέλευθη… κι αυτός ακόμα ο έρωτας είναι μοναδικός! Μπορώ με βεβαιότητα να παραδεχτώ ότι ακόμα και οι μονόπλευροι έρωτες, εκείνοι που εγώ έμενα με τον εαυτό μου, ήταν γόνιμοι. Πονούσαν ναι, με ταλάνιζαν με μια αμφιβολία προφανώς, άλλοτε μου έβαζαν κιλά, άλλοτε μου έκαναν μια εξαίρετη δίαιτα, αλλά πάντα… πάντα τελικά άφηναν κάτι, μια σοφία αν θες να το πεις και έτσι.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ μια ζωή χωρίς έρωτα. Όχι τον έναν και μοναδικό, τον παντοτινό… αυτές είναι παραμυθένιες μπούρδες ή χριστιανικές επιταγές. Εγώ σε έναν Θεό θα συνεχίσω να πιστεύω, παρά τις αντιξοότητες, τις αντίθετες γνώμες και τις Σειρήνες, εκείνον του ωραίου και ζωοδόχου έρωτα. Εκείνου που πραγματικά σε απελευθερώνει…

υ.γ. Το κείμενο ανήκει στη θεματολογία περί Ευτυχίας