Excuses

Μια γενική έλλειψη έμπνευσης διακατέχει το Μηδενικέικο αυτήν την περίοδο. Να πεις δε ότι δεν έχεις να γράψεις κάτι, ότι δεν συμβαίνουν πράγματα γύρω μας (ala Βάνα Μπάρμπα σκέψου το να το λέω), ασύστολα ψεύδη θα είναι. Είναι στιγμές που οι εξελίξεις τρέχουν τόσο γρήγορα, σαν να σκάνε Road Runners από διαφορετικές κατευθύνσεις. Αυτό βέβαια, αγαπητέ μου δεν είναι καλό! Η αδυναμία εστίασης είναι θανάσιμη δυσλειτουργία του ανθρώπινου είδους, από την οποία πάσχει και ο υποφαινόμενος, ίσως μαζί με τη επάρατη νόσο της αναβλητικότητας.

Στο ενδιάμεσο, και μετά από ένα διάστημα τρεξίματος, νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να ηρεμήσω. Νιώθω την ανάγκη να αναζητήσω εναγωνίως τις διακοπές κάπου τριγύρω, σαν χαρτάκι που έχω ‘τακτοποιήσει’ κάπου μέσα στο σπίτι. Τα ξέρεις αυτά τα τακτοποιήματα εεε; Είναι σαν εκείνα που επιχειρεί η Μέρκελ για να λύσει το Ευρωπαϊκό Πρόβλημα. Εύλογα κάποιος κακόλογος, σαν και την αφεντομουτσουνάρα μου, θα ισχυριζόταν αντ’ αυτού, ότι για να λύσεις ένα Ευρωπαϊκό Πρόβλημα, πρέπει πρωτίστως να το αντιμετωπίζεις ως Ευρωπαϊκό…

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σκάει μύτη και το ατόπημα του Στρος Καν. Δεν είναι αυτό που νομίζω θα μου πεις! Δεν θα διαφωνήσω με τη σειρά μου κι εγώ, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα εννοούμε το ίδιο. Για άλλη μια φορά η συνομωσιολογία έχει πάρει φωτιά σε διεθνές επίπεδο, ενώ στην Ελλάδα που έχουμε PhD στο θέμα θα πάρει κυριολεκτικά φωτιά μέχρι κι ο κώλος μας. Οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες σε κάθε επίπεδο, κι εγώ για μια ακόμη φορά θα τονίσω το εξής: Δεδομένου ότι το Μνημόνιο δεν είναι ότι δεν πέτυχε, αλλά ότι απλά δεν εφαρμόστηκε, τι είναι αυτό που πρέπει να περιμένουμε από εδώ και πέρα; Food for thought που λένε και στο χωριό μου…

Περπατάω, δουλεύω, συζητάω και σκέφτομαι πολλά από αυτά, αυτό είναι δεδομένο, το κάνω χρόνια τώρα με πολύ επιτυχία. Εσχάτως βέβαια περπατάω και παράλληλα βλέπω μια πόλη να ρημάζει και άνθρωποι να μπαίνουν σε μια διαδικασία μια νέας μορφής εμφυλίου. Φωνές ακούγονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να φτιάξουν την κατάσταση στο Κέντρο. Εγώ πάλι υποστηρίζω ότι τα πράγματα θα πάρουν τον ιστορικό τους χρόνο. Βλέπεις η πίστη μου τέλεψε. Το θέμα πάντα είναι πως και κατά πόσο, λοιπόν, θα ενταχθώ κι εγώ μέσα σε αυτόν…

Δικαιολογίες γύρω μου πολλές. Χιλιάδες μοιχαλίδες να φωνάζουν ότι ‘δεν είναι αυτό που νομίζεις’. Έκφραση αντίδοτο δια πάσα νόσο και μαλακία σας λέω. Ακόμα κι ένοχος να είσαι πρέπει μηχανικά να πεις ότι δεν είναι αυτό που νομίζει ο κερατάς, σαν ύστατο χρέος στην απιστία βρε αδερφέ. Από την άλλη, όταν εγώ σχεδόν πάντα αναγνωρίζω και τι νομίζω, αλλά και τι αχνοφαίνεται να είναι, τι κάνω;