Breeze

Μη μου μιλάς για Κυριακές! Ειδικά εκείνες τις ψυχρές που κάνουν την τρίχα σου να ανασηκώνεται ελαφρά. Σε ένα μπαλκόνι μόνος να κουρνιάζεις σε μια καρέκλα και να παρατηρείς τους άλλους γύρω σου. Το ζευγάρι που τσακώνεται για άγνωστο λόγο, την παρέα των νέων που γελάει ξορκίζοντας τη μιζέρια, και τον παππού που ποτίζει τη θεριεμένη του χλωρίδα. Με όλους αυτούς που δεν σε συνδέει τίποτα πέρα από την όποια γεωγραφική γειτνίαση.

Στη συνοικία του καθενός μας, εκεί που το όνειρο υπάρχει άλλοτε διάχυτο ή απλά καθείς κοιτάει τη καθημερινή του ρουτίνα, εκεί μια ψυχρή Κυριακή του Ιούνη, υπάρχει μια έκδηλη ποιητικότητα. Βλέπεις, όταν στέκεις μόνος σε ένα μπαλκόνι και ακούς Χατζιδάκη, πολλοί ποιητικοί συνειρμοί μπορεί να έρθουν. Τα έχει αυτά ο Μάνος…

Δεν ζούμε στην Αθήνα του ’62. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω αποφασίσει και πολύ καλά αν θα ήθελα κιόλας να ζω εκεί. Η μουσική του Μάνου βλέπεις μπορεί να είναι εξαιρετικά επισφαλής. Όσο τουλάχιστον μπορεί να είναι και οι ήχοι του Sinatra στη Νέα Υόρκη ή του Marianelli στην αγγλική ύπαιθρο. Ομοίως αν περπατούσα σε ένα Burtonικό τοπίο και άκουγα Elfman, θα φάνταζε ιδανικό. Οι ήχοι που επιλέγουμε κάθε φορά να ακούμε, μας δημιουργούν και εναλλακτικά συναισθήματα.

Το μόνο σίγουρο τελικά, σχεδόν νόμος, είναι πως κάθε Κυριακή, όπου κι αν είσαι, πάντα μα πάντα θα νιώθεις την ίδια μελαγχολία. Ειδικά αν είσαι μόνος…