Numbness

Παρακολουθώ πλέον τις εξελίξεις λίγο μουδιασμένα. Πως όταν έχεις πάει στον οδοντίατρο και είσαι ακόμα υπό την επήρεια της αναισθησίας; Κάπως έτσι! Μερικά σχόλια μπορώ να κάνω μόνο…

Πρώτον, αποτελεί το λιγότερο ανήθικο, η ΕΕ να εκβιάζει την Ελλάδα για τον οποιοδήποτε λόγο. Ποτέ δεν υπήρξα Ευρωπαϊστής, αλλά αν υπήρχε ένα ψήγμα ακόμα μέσα μου… πάει κι αυτό!

Δεύτερον, η αναβλητικότητα της κυβέρνησης δεν έχει προηγούμενο. Ούτε δεκάχρονο πια να αρνείται τα λάθη της και να φέρνει τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού ώστε να γίνεται πιστευτή η απειλή της. Δεν λογαριάζει μόνο πως κάποια από τις φορές ο πολίτης θα αποφασίσει να πηδήξει οικειοθελώς και εκείνη θα μείνει σαν μαλάκας.

Τρίτον, η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να κατανοήσει ότι υπάρχει ένα φυσικό όριο στην άντληση εσόδων μέσω φορολογίας. Ενώ δια στόματος Χρυσοχοΐδη - κι αυτός είναι μόνο ένα παράδειγμα - λατρεύει να γλύφει από τη κορφή ως τα νύχια τους εμετικούς συνδικάλες του απανταχού δημοσίου (βλ. Φωτόπουλο).

Τέταρτον, η έλλειψη αυτοκριτικής στον Έλληνα γιγαντώνεται και ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Η εικόνα της Βουλής, ως γνήσια μικρογραφία της κοινωνίας, το προδίδει… ό,τι και να λέμε!

Πέμπτον, ο «Θεός της Ελλάδος» συγκαταλέγεται πλέον στις αμίμητες ατάκες της Μεταπολίτευσης, δίπλα στον «Στρατηγό Άνεμο» και την «Ασύμμετρη Απειλή».

Σε κάθε περίπτωση τη μόνη φράση που θα κρατήσω από αυτές τις μέρες είναι του κ. Κατρίνη: «η επίκληση των αναμνήσεων των τανκς του Πολυτεχνείου, είναι βέβαιο ότι βοήθησε πάρα πολλούς σε αυτή την Αίθουσα να κτίσουν πολιτικές καριέρες». Τα έχουμε πει και παλιότερα σε αυτό το blog.

Καλά στερνά να ευχηθώ…!!